Het was erg gesteld met mijn zelfbeeld: de dokter die me pijnstillers voorschreef voor mijn schouders en een beetje lachte toen ik zei dat ik ervan zou bijkomen, maar daarna, toen ze er inderdaad bij kwamen, ging vertellen dat ik beter wat zou vermageren -ik moet dringend op zoek naar een andere dokter- en alle problemen afdeed als zaten ze tussen mijn oren.

De aanslepende problemen bij de evenementen waren ook niet van die aard om me er goed bij te voelen.

Ik ga niet zeggen dat ik me liet gaan, dat niet, maar ik beloofde mezelf dat ik geen nieuwe kleren zou kopen zolang die aangekomen kilo’s er niet terug vanaf waren.

En wij maar wandelen en ik maar opletten wat ik at en niets ging eraf, ik vrees zelfs integendeel.

Tot Luc op een dag, niet zo heel lang geleden, een knop aanklikte en alles ineens in een stroomversnelling kwam. Ik vermagerde niet, dat zou dan een wonder kunnen heten hebben. Maar er gebeurden andere dingen en dat ging ineens invloed hebben daar ergens tussen mijn oren.

Ondertussen hebben we toch al een paar stukken aan onze garde-robe toegevoegd -jawel, hij ook- en hebben we al enkele uitstappen gedaan waarbij we ons ineens beter voelden dan het wat suffe, saaie dat we altijd uitstraalden.

En nu hebben we onszelf beloofd dat we iets nieuw gaan kopen als we er zin in hebben of als we iets zien dat ons wat lijkt.