Je leest het zo af en toe wel, dat verschrikkelijke nieuws, dat een ouder een kind vergeet in de auto. Meestal zijn de reacties dan een beetje gelijklopend. Ongeloof vooral, afschuw en de vraag hoe het mogelijk is.

Ik weet dat het ook bewust mogelijk is. Ik herinner het me. Al weet ik nu echt niet te vertellen of het toen warm of heet of net koud of winter was.

We woonden bijna op de hoek van de straat. Op de hoek zelf was een café. Tussen ons en dat café was er nog een huis. Ik zal toen een 13à14 jaar oud geweest zijn.

Heel wat avonden stond daar een auto geparkeerd waar soms een meisje, soms meerdere kinderen in zaten en dat urenlang terwijl hij, de vader, op café zat. Of we het altijd zagen is zeer de vraag, want op de hoek zelf was nog een parking voor een tiental auto’s.

Ik vond het erg voor dat meisje. Ze had toch ook huiswerk. En ja soms was het lang na achten eer die man in de auto stapte. Ik had er iets moeten van zeggen. Maar toen ik 13à14 was mocht ik niets zeggen. Ik werd gewoon verondersteld mijn mond te houden.

Mijn moeder zei wel telkens iets zoals: “hij zit er weer” meer niet en er werd nooit iets tegen ondernomen.

Dan heeft men het over de goeie ouwe tijd. Er werd toen echt wel veel door de vingers gezien.

Vele jaren later, ik was al getrouwd, zag ik het meisje. Ze bekeek me en sloeg haar ogen neer.

Ik wist dat zij wist dat ik het wist.