Het is al vele jaren geleden. Ergens voor één of andere verjaardag zou ik een gouden ring krijgen. Bij het kiezen vertelde de grootmoeder van de juwelier, die toch wel een 30 jaar ouder was dan ik, dat wij vrouwen, op onze leeftijd goud moesten dragen om te verbloemen dat we ouder werden. Ik was nog geen 40.

Ik nam het niet kwalijk, ik nam het als haar manier van uitdrukken dat zij er ook nog geen 40 uit zag.

Het volgende is ook al vele jaren geleden. Ik was gevraagd voor een (nep)juwelenavond waarbij ook mensen zouden aanwezig zijn die me al lang niet hadden gezien.

Eén van hen, vroeg me, bij het binnenkomen of ik de grootmoeder van mijn dochter was. Ik dacht: “zie ik er nu zo oud uit”. Blijkbaar had ik dat luidop gedacht.

Wat volgde was een waterval van uitleg waarom ik de vraag eigenlijk als een compliment had moeten opvatten. Het kwam er op neer dat ik blij moest zijn dat ik er nog te goed uitzag om de grootmoeder van mijn dochter te zijn.

Ik nam het niet als compliment, ik nam het als domheid van een dom mens.

En wat nu volgt is niet lang geleden.

Ik kende de vrouw vooraf niet, ik had haar pas ontmoet, maar ze had me al haar hele huidige situatie uit de doeken gedaan. Ik wist dus onderhand ook dat ze twaalf jaar ouder was dan ik.

Ergens later op de dag wist ze me te vertellen dat wij, gezien onze leeftijd, wel wisten hoe het zat met de mannen. Wat ze insinueerde weet ik niet. Ik weet wel dat haar man op haar zenuwen werkte. Daarom moet ze nog niet veralgemenen.

Het deed me niets, ik vermoed dat ze vrouwen bedoelde die een bepaalde leeftijd voorbij waren.

Maar ik vraag me enkel af waarom die leeftijd daar altijd moet bij betrokken worden. Het jaar waarin ik werd geboren heeft niets te zien met mijn geestelijke vermogens. Zelfs dementie is niet leeftijdsgebonden.