Op een dag, niet zo heel lang geleden, waren we naar de markt geweest en hadden dood van goesting staan aanschuiven aan het kippenkraam. Zo af en toe lusten wij wel eens een kiekebil.

Toen er betaald diende te worden, betrapte ik Luc voor de zoveelste keer op landloperij. Dat is ongelooflijk. Luc die loopt gewoon zonder geld rond tenzij ik het voor hem ga afhalen – pinnen voor de Nederlanders.

Ik betaalde en liep daarna naar de bank, ik pinde. Maar aangezien ik daar niet op straat geld ga staan uitdelen zei ik hem dat ik hem dat thuis, on-mid-del-lijk zou geven.

Ik kwam thuis, hing de zak met het brood aan de deurklink, liep de living in en nam het geld uit mijn sjakosj(ke).

Wat deed Luc? Hij volgde me de living in -of dat wou hij doen- maar ineens riep hij de ijzingwekkende kreet: “SLOEF!” Iedereen die dit blog volgt, weet dat Sloef de kat des huizes is.

Ik schrok me dood, draaide me om. “Hij wou aan dat kieken zitten” zei Luc beschuldigend. Hij had die zak kiekenbillen toch bij dat brood aan de klink gehangen zeker! Gelukkig zaten die in een warmhoudende verpakking én een plastic zak. En gelukkig had Luc dat precies op het juiste ogenblik gezien.

Ik weet wie Sloef is, maar Sloef vraagt zich af wie het kieken was.