En de psychologen? Die zien de stroom (kinders of geld, naar keuze) ook al komen. Ze plannen al.

Gisteravond las ik in de internetgazetten:

(…) het medisch onderzoek vooral interessant zijn om het over pesterijen en seksualiteit te hebben. ‘Misschien is het zelfs de enige plaats waar jongeren daarover nog openlijk kunnen vertellen.’ Voor het opsporen en aanpakken van depressie zullen vijf consultaties per jaar niet volstaan, vreest de psychiater.

Als nu hun mond openvalt moet het over seksualiteit bij jongeren gaan. Hoe zijn wij in ’s hemelsnaam volwassen geworden?

Pesterijen vind ik nu niet bepaald een zaak voor een psychiater, want dat is ook de oorzaak bij het slachtoffer leggen, “die daar maar moet leren mee omgaan”.

Vijf consultaties per jaar volstaan niet? Las ik niet dat het over vijf keer over een schoolloopbaan zou gaan?

Verder nog:

Met de toename van aandacht voor het psychisch welzijn, groeit ook de betrokkenheid van de ouders. Zij zullen worden aangemoedigd om drie onderzoeken bij te wonen. Ook dat is logisch, zegt Swinnen. ‘Wij zien kinderen tijdens een eerste gesprek nooit zonder de ouders. Hun betrokkenheid verhogen, dat is altijd een goede zaak. Zolang de kinderen ook de kans krijgen om eens zonder hen hun verhaal te doen’.

Wat wil ze nu? Met ouders? Of zonder ouders?

Als ik het zo lees wordt het weer een hoop gepalaver over dat waar zij het willen over hebben.

De dag van vandaag zijn er veel kinderen die niet meer kunnen spelen, die constant aandacht van volwassenen nodig hebben. En vergeef me, zulke aandachtszoekers zie ik liever gaan dan komen. Misschien moet ik ook naar de psychiater?