Vorige donderdag stond mijn wekker om half acht. Mijn wekker, dat is mijn telefoon.

Ik sta op, maar treuzel een beetje, aangezien ik en wakker gewekkerd worden niet echt samen gaan en Luc komt de slaapkamer binnen omdat hij nog niets hoorde. “Oh” zegt hij “het is nog te vroeg” en wijst op de elektrische wekker die nog 7.25u aangeeft.

“Dat zal wel met die Oost-Europese affaire te maken hebben zeker” zeg ik want ik had daar zo halvelings en nogal diagonaal iets over gelezen.

Maar ergens klopte dat niet. Als alle digitale klokken vijf minuten achter liepen en eigenlijk ondertussen al terug gelijk moesten staan, waarom liep onze elektrische wekker dan achter?

We overliepen alle mogelijke scenario’s. Had die klok stil gestaan? Dat kon niet. Had één van ons beiden ze juist willen zetten? Neen. Of had Kulleprul misschien … ? Die keek verbolgen, stak nijdig zijn neus in de lucht en verdween verontwaardigd door de badkamermuur.

Na twee dagen denken zocht ik het artikel terug op en wat blijkt? Diagonaal lezen is eigenlijk nog slechter dan niet lezen, want het waren niet de klokken van de smartphones die een beetje vertraagd werden, maar precies die welke wel hun impulsen van het elektriciteitsnet kregen.

En dan bleek ook nog dat het geen panne was geweest maar gewoon een een conflictje tussen Kosovo en Servië.

Maar onze wekker automatisch terug op tijd? Geloof dat maar niet. Wij hebben zelf hartmassage moeten toepassen om zijnen tikker terug op tempo te krijgen.