Ik houd wel van sport, het meest van atletiek en wielrennen, al is mijn interesse in wielrennen wat aan het tanen, ik houd niet zo van het grote geld dat momenteel wel erg zichtbaar is en de sport overstijgt.

Ik kijk graag naar de Olympische Spelen. Maar ik kijk niet naar de winterspelen. Dat realiseerde ik me echter nooit, tot nu. Al deden we ooit zelf aan wintersport, ze bekijken is nog iets heel anders.

Ik schrok dan ook toen ik las dat de Belgische skiester Eléonor Sana (en zus) brons haalde op de afdaling voor slechtzienden.

Ik bekeek de foto en kreeg het er koud van -en niet van de sneeuw- zodoende ging ik even googelen en vond de uitleg. Zus Chloé skiet voor en ze staan met elkaar in contact. Ik kreeg nog meer kippenvel toen ik me afvroeg of Chloé nooit eens zou denken: “wat als ik val?”

En ook vroeg ik me af waar de verslaggeving over die prestatie bleef.

Bizar vind ik het, dat we maar iets te weten komen als er medailles aan hangen, net of mensen anders niet in sport of moedige prestaties geïnteresseerd zouden zijn. Voor een filmpje van luttele seconden moesten we wachten tot eergisteren.

Ooit verging het Wielemie net zo, ze werd ook pas bekend na medaillewinst.

Maar aan die andere sport, die waarin ze het verstaan van op één weekend een match te laten beslissen door één persoon en een andere match er een beetje verdacht te laten uitzien door een golf van doelpunten in een korte tijdsspanne, aan die sport weiden ze zeeën van tijd met vooruitzichten, rechtstreekse verslaggeving, napraten en nabomen …

Zoals ik tegen Luc zei: “Het loopt de spuigaten uit!”