De TV en ik waren nooit dikke vriendjes. De laatste jaren kon ik er al beter mee over weg. Maar nu zou je kunnen zeggen dat ik de laatste twee maanden toch ergens een periode van een maand helemaal geen TV heb gekeken.

Daar kwam onlangs weer verandering in toen er weer enkele bekende feuilletons op ons werden los gelaten: het ene een beetje spannend, het andere een beetje voorspelbaar, het derde een beetje grappig. Dat betekende dat ik één dag op drie wel eens keek.

“Ik heb een film op genomen” zei Luc: “Washed Away“.

Het genre? Zoiets ik-weet-niet-hoe-ik-het-zou-noemen, waarin-de-personages-doen-alsof-ze-acteren. Zoiets, jà.

En ik maakte de opmerking die ik al zo dikwijls maakte.

• Parker was de man die deed of hij dood was, maar het helemaal niet was.
• Travis was de reden waarom Parker deed of hij dood was, maar het helemaal niet was.

Die twee mannen leken zo erg op elkaar dat ik de hele film aan Luc gevraagd heb: “Is dat nu die schijndode? Of is dat nu die crimineel?”

We hebben hem uitgekeken, ah ja, we konden -gelukkig zonder vragen- zien wie de rechercheur van politie was. Die leek zo precies een beetje weggelopen uit één van die vroegere soaps zoals “The bold and the beautiful”.

Ze doen dat wel meer die treffend gelijkende personages, meestal bij actrices. Waarschijnlijk geven die van het castingbureau voorrang aan het type waar zij op vallen. En net zoals een hele film blonde barbievrouwen niet de realiteit weerspiegelt, doen ongeschoren -imitatie- stoere binken dat ook niet.