Ik herinner me dat ik als kind, bij de eerste warmte van een nieuwe zomer, meermaals spontaan een bloedneus kreeg. De oplossing van mijn moeder was dan, dat ik buiten maar op de betontegels op mijn rug moest gaan liggen. Wanneer het juist gestopt is kan ik me niet zo goed herinneren, maar eens 13 verhuisden we en daarna had ik er geen last meer van.

Op mijn rug op de betontegels liggen liet me niet veel kans om me bezig te houden en toch genoot ik ervan om naar de voorbij reizende wolken te kijken. Ik zag schapen -maar dat is niet moeilijk- en ik zag schepen en allerlei wezens de zachtjes voorbij gleden. Vaak zag ik ook gezichten en ik stelde me -erg katholiek opgevoed- voor dat dat hemelbewoners waren die door het wolkendek kwamen piepen.

Laatst zat ik in de auto -zoals al gezegd, met het fototoestel op schoot- en ik zag het gezicht. Het bekeek me een beetje raar, zo precies of het zich afvroeg waar al die goedgelovigheid van vroeger naar toe was.

(Lees verder onder de foto)

Op de autosnelweg zat er nog een nieuwsgierigaard door de wolken te gluren, maar ik was iets te laat voor de foto, zijn kin verborg zicht achter de bomen en door de zijruitjes van een rijdende auto een foto nemen is ook geen sinecure. Dit is de beste die ik er van heb.

(Lees verder onder de foto)

Ik weet wel dat er meerdere zijn die als kind naar de wolken keken. Wat ik me afvraag, kan dat als volwassene ook nog? Al moet ik zeggen dat ik, moest ik zelf aan het stuur hebben gezeten, ze niet zou hebben gezien.