Zoek
Ik vertelde al wat ik vind over huwelijksaanzoeken met publiek.
Bij één of ander voorval, zou er weer een huwelijksaanzoek volgen en dat wist ik. Waarom ik er was doet nu niets ter zake.
Wat er wel toe doet is, dat op zeker ogenblik, een jongedame kirde -ik kan het echt niet anders noemen- hoe romantisch dit allemaal was.
Ik ga niet lopen kirren als ik van het tegenovergestelde overtuigd ben en gaf dan ook mijn hierboven aangehaalde mening.
Oh, wat bekeek ze me boosaardig. Oh, wat dierf ik nu te zeggen? Kortaf zei ze dat iedereen dat voor zichzelf moet uitmaken.
Ik gaf haar gelijk. Ik zei haar dat ik voor mezelf had uitgemaakt dat ik er een grondige hekel aan heb gebruikt te worden en dat dat precies is wat ze doen. Ze gebruiken een ander als toeschouwer van hun leven en daar bedank ik voor.
Ik heb gelukkig, nog aan toe, zélf een leven.
Ineens was er geen sprake meer van dat iedereen voor zichzelf moest uitmaken. De omstaanders moesten dat maar begrijpen, was haar mening terwijl ze opstond en ander gezelschap zocht.
Anna berg
Kirren is een prachtig woord. ?
ms
?
Koen
Ik ben niet helemaal mee … ik lees je eerdere stukje er op na. Je mening over huwelijksaanzoeken in het openbaar is duidelijk. Maar vandaag schrijf je veel NIET. Dat hoeft ook niet maar ik blijf als lezer toch wat op ‘mijn honger’ zitten. Je was erbij aanwezig en je wist dat het zou gaan gebeuren … zo begrijp ik het … en toch heb je gekozen om te gaan en ben je geïrriteerd dat het gebeurt … Waarschijnlijk gaat dit over privé / familiezaken die je niet met de hele (blog)wereld wilt delen … dat respecteer ik uiteraard maar waarom dan toch dit stukje?
ms
Ik ga nog even verder rond de pot draaien. Het betreft hier geen familiezaken, maar eerder een belofte (met een klein contract) die we deden om ergens aan mee te werken. Pas op de plaats des onheils kregen we te horen wat er te gebeuren stond.
Waarom dit stukje? Omdat het me al zo dikwijls overkwam dat wat voor de ene geldt, voor de ander niet telt. In dit geval wordt dus duidelijk gesteld dat ik voor mezelf niet zou mogen uitmaken wat ik wil en wat ik niet wil en mee zou moeten kirren. En daar heb ik, na x-aantal jaren een beetje veel mijn buik van vol.
Het gaat hier in dit stukje niet over het wel of niet publiek ten huwelijk vragen maar over mijn recht om zelf te beslissen.
francky spruytte
Natuurlijk heeft iedereen recht voor zichzelf te beslissen.
Men moet zich niet gedwongen voelen.
ms
Wat vroeger normaal was, is dat nu niet meer en vice versa.
elsje
Mooie zin: wat voor de ene geldt voor de ander niet telt. Je hebt mij in ieder geval getrakteerd op een pittig stukje, zo lees ik ze graag. Net als Koen ben ik nieuwsgierige lezer en stiekem benieuwd wie waar en hoe jullie (jou) deze onverwachte loer heeft gedraaid.
Het zal voor altijd een mysterie blijven.