Bij de Kilomeet lagen er enkele boeken van Sue Grafton. Ooit, lang geleden, had ik daar de eerste drie van gelezen, was begeesterd geweest van de eerste maar vond de twee volgende maar flauwe afkooksels.

Ik nam de boeken mee, de Kilomeet verkoopt per kilo of per meter, de prijs was dus verwaarloosbaar. Ik wou weten wat ik er nu van vond. Het eerste dat ik las viel me mee al deed het raar aan om in deze tijd te lezen over een privé-detective die nog steekkaarten gebruikte in plaats van een laptop, die nog een vliegtuig nam in plaats van te telefoneren of rap efkes op te zoeken op google.

Nu is die veroudering normaal geen obstakel, ik lees Agatha Christie nog altijd met even veel plezier, maar de volgende boeken vond ik dan weer flauwe afkooksels.

Hun lot is bezegeld, ze gaan naar de rommelmarkt. Ik houd ze niet langer. Ik heb er geen boodschap aan hoeveel kilometers ze rijdt naar haar bestemming, noch aan de motels die ze boekt en nog minder aan de dure vliegerij.