Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De vergeten beroemden

Ik was nog jong, hoe oud weet ik niet meer.

Bij ons thuis lagen er koeken -een soort cent wafers- van Parein en ondanks dat kan ik me niet herinneren dat ik er daarvan gegeten heb.

Ik kan me dus ook niet herinneren hoe en waarom ik ben begonnen met het verzamelen van de prentjes die op die omslagen stonden. Maar wat ik me wel herinner is dat ik er op zeker ogenblik nog maar enkele tekort kwam om de volledige reeks bij elkaar te hebben en ik dat eigenlijk wel wou.

Eigenaardig genoeg vond mijn moeder het goed dat ik, samen met Broer, naar de Super Delhaize zou fietsen om daar de pakken met de ontbrekende afbeeldingen te kopen. Zoals gezegd, cent wafers interesseerden me niet zo, maar ik moest toch wel meerdere verpakkingen meenemen want prentjes die je niet hebt zitten natuurlijk niet samen verpakt.

Alle geluk en sjaans, ze waren er en ik kon het album bestellen.

Laatst kwam ik het tegen, zo een week of twee nadat ik met het sorteren van de boeken begonnen was.

Ik draaide het enkele keren om, niet wetend wat beslissen: houden of verkopen. Ik probeerde de prijs ervan te bepalen en schrok wel een beetje toen ik zag wat ze er op 2dehands van vroegen. Ik twijfelde nog meer.

Het staat op de vijfde slaapkamer op het ijzeren rek, op de legger waarop vermeld staat dat ze klaar zijn voor de boekenmarkt. Of het meegaat is nog een andere kwestie.

Previous

Wees stil! Ik slaap!

Next

Plaatstekort! Geen nieuwe opslag

10 Comments

  1. Moeilijk om afstand te nemen… dat heb ik in ieder geval met mijn kinderboeken en poppen.

    • ms

      De poppen heb ik al jaren niet meer. Daar had ik nooit iets mee. Jim wel, die zit nu in de kinderstoel.

      Veel van mijn kinderboeken heb ik wel nog.

  2. Oo … HELP … ik heb volle kartonnen dozen in de opslag staan met boeken / albums met prentjes. Artis – Historia – Liebig … mijn vader was een (punten)verzamelaar en gooide zelden iets weg. En nu? Ik weet nog niet wat ik er mee aan moet.

  3. Tja, wat moet je er mee. Toch maar verkopen? De kinderen polsen? Tien tegen één dat ze zeggen: ik hoef het niet.
    Wat mijn moeder mooi vond viel ook niet in onze smaak, daar hebben we echt mee geleurd bij de kleinkinderen, uiteindelijk is het meest weggeven en weggegooid.
    Je kunt niet àlles bewaren.
    Bovendien verliezen herinneringen aan kracht, zo voel ik het. Ze worden met de jaren minder belangrijk.

    • ms

      Mijn moeder spaarde wel de prenten maar wou geen geld uitgeven aan de bijhorende boeken. Die reeksen waren niet volledig omdat ze gebruikt werden als we prentjes nodig hadden voor school.

  4. Ga je er ooit nog naar kijken of iets mee doen, vraagt de echtgenoot. Als het antwoord neen is, weg ermee. Zoiets? Maar zo eenvoudig ligt het niet altijd.

  5. ik zou het bewaren als jeugdherinnering.
    Zo heb ik op zolder nog enkele boeken liggen waarvan ik de prenten gespaard heb.
    Meestal ging het over wielrenners.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén