Jarenlang heb ik het karweitje voor me uitgeschoven. Maar dan echt jarenlang.

Het begon al toen ik jong was. Mijn moeder kon er zo erg over klagen dat ik altijd met mijn neus in de boeken zat dat ze het dan ook deed, tegen iedereen en alleman. Het gevolg was dat er meerderen, die zich geen weg meer wisten met boeken die ze niet meer wilden, die bij ons kwamen deponeren. Ik had een probleem want ik had geen plaats of ruimte om ze op te slaan op de kamer die ik met mijn zus moest delen.

Uiteindelijk verzamelde ik ze in dozen, stapelde ze in de schouw waar geen stoof in stond en breidde er een overtrek voor.

Eens getrouwd bracht de onderpastoor nog eens een doos bij mijn moeder omdat ik zo graag las, waar ze enkele boeken uithaalde die -zoals ze zei- haar zouden interesseren. Het is lachwekkend om zeggen, maar de reden waarom ze dat dacht betrof gewoon de titel. Dat was de naam van het kind waar mijn broer in die tijd mee ging. En het was geen aangenaam kind. En mijn moeder mocht haar niet. Misschien dacht ze dat het boek haar de oplossing zou bieden.

Toen kwam er nog een doos Franstalige mijn richting uit. De buren van de ex-schoonouders gingen verhuizen en namen die niet mee. Het resultaat stapelde zich op. Gelukkig hadden we een groot huis. Ooit zou ik al die boeken wel eens uit sorteren.

Ooit is eindelijk aangebroken. Ik heb een begin gemaakt. Ineens vind ik daar een hele doos van de bouquet-reeks, zowel Franstalig als Nederlandstalig. Ik weet niet vanwaar ze komt maar dat soort lezen was niet aan mij besteed. Ergens denk ik dat mijn dochter die ooit meebracht. Misschien is daar wel vraag naar.

In elk geval sorteer ik voor, stof ze af, haal daarna stapel per stapel tot bij mijn pc, zoek ze op en leg ze klaar voor een eventuele volgende boekenmarkt … of voor het oud papier.

De vijfde slaapkamer -lees opslagruimte- zucht van opluchting.