Luc is de programmeur hier ten huize. Elke dag bekijkt hij welke films er op TV komen en hij programmeert de meeste ervan omdat hij hoopt dat hij zo ook eens de gezochte film zou opnemen.

Hij doet wel een voorselectie. Zoals gisterenmorgen toen hij zei: “twee vriendinnen die mee doen aan een danswedstrijd niet zeker”.

En dan zijn er de dagen dat we voor de TV zitten en het maar laten gebeuren. We kijken wat er is opgenomen, lezen de korte inhoud en als die aanspreekt zetten we de film op.

Dikwijls, maar dan ook dikwijls, vraagt na tien minuten een van ons beiden: “En? Wat denk je ervan?” Dan gaat de film af. Raar maar waar zijn we nogal eensgezind op dat vlak.

Een zoetsappige film kan wel eens maar geen poppenfilms. Daarmee bedoel ik dan niet de echte poppen zoals de Muppets maar opgedirkte modellen die acteren zoals etalagepoppen. Wat ze zeggen en hoe ze het zeggen heeft geen belang, als de pose maar goed is. Meestal is de verhaallijn van deze films dan ook hoogst voorspelbaar.

En als het dan als eens gebeurt dat er iets is dat Luc wel wil zien en ik niet -zoals nu “Over Water”- dan kijkt hij of alleen, of hij kijkt op de laptop, zoals hij nu dus deed.

Het omgekeerde kan ook -denk ik toch- maar er zijn twee mogelijkheden: of het kan niet, of Luc is hoffelijker dan ik en kijkt gewoon verder mee.

Nadat we soms zo een 4 à 5 films na elkaar een verwijder-behandeling geven, duikt er dan ineens zo ene op waarbij ik na tien minuten hoop dat Luc maar niet: “En? Wat denk je?” gaat zeggen.

Dan kijken we naar “Reign Over Me”¹, waarvan de titel op zich me eigenlijk tegenstond.

Aangezien ik geen recensies schrijf en ze ook -waarschijnlijk- niet kan schrijven, zoals je ze kan lezen onderaan de IMDb-pagina, houd ik het er maar op dat de film een verademing was na al de rommel van de laatste maanden.

¹ IMDb