Zoek
Sneeuw daarbuiten roept herinneringen op, niet zozeer aan mijn jonge jaren toen we niet echt buiten mochten spelen, behalve onder begeleiding of onder het alziend oog van mijn moeder, maar wel aan de jaren dat ik er écht plezier aan beleefde.
In de jaren ’80 en ’90 trokken we naar de sneeuw, waar ik van de eerste enkele videocassettes heb, opgenomen door een toenmalige vriend en van de tweede foto’s die ik zelf nam.
Al heel lang beloof ik mezelf die foto’s eens in te scannen en ze bij logjes uit het verleden te plaatsen. Ik deed het niet. Die herinneringen maken we wat weemoedig.
De sneeuw ook trouwens. Gisteren besloot ik dan maar de twee aan elkaar te koppelen.
Waarom word ik daar nu weemoedig van? Zo net nadat ik Luc had aangeraden om even te wachten met het bakkersbezoek omdat de code geel nog tot 14u gold?
Jaren geleden veegde ik mijn voeten aan code geel. Die bestond toen zelfs nog niet. Als ik denk aan wat ik toen, in metershoge sneeuw heb gedurfd … over besneeuwde bergpassen en in de donkere Finse winter.
Als ik bedenk dat ik eigenlijk die vrouw die ik toen was nu niet meer ben: uitkijken voor dit en oppassen voor dat, voorzichtig voor zus en opletten voor zo …
Misschien tijd om mijn stoute schoenen terug eens aan te trekken en de voorzichtigheid over mijn schouder te gooien. Tijd om eens al die bergpassen aan Luc te laten zien … zonder sneeuw om te beginnen. De auto van nu is nu eenmaal niet de auto van toen.
pske van mske:Neen, het was niet echt mijn bedoeling om ze hier allemaal bij te zetten. Ik scande ze, zoals gezegd, enkel in zodat ik ze ook bij logjes van vroeger kon plaatsen, maar welke foto’s staan dan op blog? En welke niet? Het zou te veel een boekhouding worden en ik dacht: “ach foert, beter dubbel dan niet”. Oostenrijk, Finland, Spanje … ze staan allemaal door elkaar.
(Lees verder onder de foto’s)
Rob Alberts
Prachtfoto’s
Vriendelijke groet,
ms
Dank je.
Anna berg
Je hebt er een knappe collage van gemaakt. ?
ms
Dank je.
Het heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn plannen om alle foto’s van vroeger in te scannen opgeborgen heb. En dit zijn enkel die waar wijzelf niet op staan.
Matroos Beek
Mooie sneeuwlandschappen!
Dat meer bang zijn… herkenbaar. We worden ook constant bang gemaakt. ‘Komaan, verman je,’ zeg ik vaak tegen mezelf. Het helpt.
ms
Precies!
Ooit waren de sneeuwbanden enkel bedoeld voor de landen met hevige sneeuwval. Hier bij ons was er geen sprake van, je reed het hele jaar met dezelfde banden. In geval van nood legde je je sneeuwkettingen op. Vond ik dat een probleem? Neen.
En nu? Nu hebben we nog steeds geen winterbanden maar ga ik zeggen dat Luc moet wachten tot de code geel voorbij is …
Nu, achteraf gezien zijn we nog avontuurlijk genoeg als je sommige commentaren hoort.
Maar die adrenaline van toen, die is er niet meer. Volgens mij heb ik toen wel degelijk risico’s genomen die ik nu niet meer zou nemen.
Bertie
Prachtfoto’s, het moeten mooie gebieden zijn geweest. Geen wonder dat je er weemoedig van wordt, de herinneringen….
Hetzelfde heb ik ook bij bewegen, erger geworden na de armbreuk van anderhalf jaar geleden. De stijfheid die je er niet meer uitramt terwijl je altijd rende.
Daar word ik nog het meest weemoedig van.
ms
Daarom wil ik nu die bijgekomen kilo’s er af. Ik denk dat ik dan wel weer sneller zou kunnen lopen (zonder risico op knieblessures).
Ik ben niet bang voor vallen, maar ik weet ook wel dat, moest ik nu vallen, het misschien niet zo heel goed zou aflopen omdat ik niet meer zo soepel ben als ooit.
En ja, ik wil wel terug naar de Pyreneeën, ik wil die plaatsen eens zonder sneeuw bekijken. Er zijn daar mooie wandelingen te maken ook.
Ik denk niet dat ik Luc zover krijgt dat we dat op de sneeuw gaan doen … “neen” schudt hij. Ik zal me daar maar achter verschuilen.
francky spruytte
Mooie winterse foto’s.
Ik durf ook minder dan jaren terug, maar ik herstel ook niet zo rap meer als jaren terug.
ms
Ik kon vroeger vallen zoveel ik wou, ik was nogal flexibel. Nu blijf ik liever recht. In 2011 ben ik op mijn knie gevallen, in 2016 nog een keer. Volgens mij volstaat dat.
elsje
Sneeuwhappen en denken en wat je vroeger gewoon deed en nu niet meer (kan of wil) doen dat is best lastig zo ook voor mij. Vroeger hatseflats de deur uit, hiep hoi het sneeuwt, nu allerlei mitsen en maren alvorens te vertrekken.
Maar gelukkig je hebt de foto’s nog. En het zijn fraaie.