Lang geleden stond er bij ons een moor op de stoof. In dit geval bedoel ik echt wel een moor en geen fluitketel. Een moor had namelijk geen fluit maar een teut zoals de koffiepot er destijds een had. Meer nog de moor en de koffiepot vormden een set.

Die moor vervulde meer dan één functie. Niet alleen maakte hij water warm of zorgde hij voor de luchtbevochtiging. Neen, ook als kleine broer of kleine zus hun tut lieten vallen werd de moor gebruikt. Want dan moest de tut in het warme water van de moor gestoken worden.

Later kreeg je dan wel het warm water zo uit de kraan, maar toen waren kleine zus en kleine broer niet meer aan de tut.

Toen Schoonzusje op een dag de gevallen tut van Kozzeke in haar mond stak vloog mijn moeder op. Zo deed je dat niet, zo gaf je enkel ziektes door. Het hoorde niet.

Wat las ik nu laatst? Het zou precies andersom zijn. Het zou nu blijkbaar precies goed zijn voor het immuunsysteem van een tutteraartje¹.

Gelukkig heb ik nooit voor dat dilemma gestaan. Wij hadden geen moor meer en ik likte niet aan tutten omdat noch Zoneke noch Zus een tutter hadden.