Goed! Ik weet dat ik eigenlijk “het overschot” moet gebruiken om correct te zijn maar dat klinkt niet goed in mijn Vlaamse oren.

We kwamen die bewuste avond van 14 maart om 21.30u thuis, haalden de post uit de brievenbus en daar was hij dan … de brief. Een wat dikkere omslag met een opdruk die eerst wat aan publiciteit deed denken maar bij nader bekijken van een deurwaarder bleek te komen.

Het betrof een paar openstaande schulden, namelijk van:

• 1 januari 2008;
• 1 januari 2009;
• 1 januari 2010;
• 14 januari 2011.

De begunstigde was een instantie. Maar omwille van de naam van die instantie wist ik ook dat daar helemaal niets openstaande was. Dat zei ik dan ook onmiddellijk tegen Luc.

De stress sloeg toe. Dat kan ik erg hebben van het schrikken. Dan lijkt het of ik vanbinnen helemaal zit te beven, dat mijn hoofd op ontploffen staat en dat mijn hart uit mijn borstkas zou vliegen.

Waarom? Omdat ik ineens visioenen had van urenlang zoeken tussen oude rekeninguittreksels van twee banken want ooit had ik een persoonlijke bankrekening en één voor de zaak maar wanneer had ik die nu opgesplitst? Dat wist ik niet meer.

Bovendien was de brief gedateerd op 5 maart, in de post afgestempeld op 8 maart en waren wij de elfde vertrokken, maar moest de som van enkele honderden euro’s vóór 13 maart op hun rekening staan of ze gingen verder en waren alle gemaakte kosten voor mijn peer.

Luc -bij stress doet hij dat altijd- dook de frigo in en at de laatste droge worst op. Gelukkig was de rest nog niet uitgepakt, wie weet wat had hij anders nog allemaal binnen gespeeld.

Die nacht sliep ik niet. Er waren indertijd meerdere spanningen geweest met instanties allerhande en ik vroeg me af of ze opnieuw een manier hadden gevonden om ons te treiteren.

De volgende ochtend belde ik eerst de instantie zelf. Daar kon ik om half negen al terecht. Als zij me het bewijs konden leveren dat het in orde was … Hoe dom. Instanties werken zo niet. Ze vonden niets terug en ik moest een andere dienst opbellen die pas om negen uur bereikbaar was … het gekende kastje en de nog beroemder muur.

Om negen uur kon ik bij die briefschrijver terecht. Ik belde. Ik gaf het dossiernummer zoals vermeld in het schrijven. Hij onderbrak me. Hij zei: “Mevrouw, ik ga u onderbreken want ik wil u eerst iets zeggen. U mag die brief negeren. Het betreft een ICT-fout. We stuurden u op 13 maart al een schrijven om U dat te melden”. Op dat ogenblik waren we 15 maart ’s morgens en kon hij toch niet veronderstellen dat die tweede brief al bij ons zou geweest zijn.

Hij vervolgde met te zeggen dat in die tweede brief ook zou vermeld worden of die schuld nog openstond en aan wie ik ze moest betalen. Een paar uur later plofte de brief in de bus. Er is niets aan de hand.

Niets aan de hand? Ik maakte telefoonkosten buiten bundel om hen te bellen, die zijn verwaarloosbaar (0,66€) maar onnodig, ik stond stijf van de stress, had een Sint-Janskruidpilleke genomen waardoor mijn hoofd aanvoelde alsof het met watten gevuld zat en ik bedacht dat ik best een midweekje Sunparks zou kunnen gebruiken.

En Luc? Wel die vraagt zich af waar we de kosten voor het bellen buiten bundel, het Sint-Janspilleke en een droge worst kunnen recupereren.