Zoek
Ben ik lauw in mijn reacties op andermans blog? Ja. Ik weet dat zelf ook wel.
Maar soms word ik wel getroffen door een log waar ik dan een persoonlijke reactie op schrijf, herlees en denk: “Ik geef me teveel bloot”
Bovendien loop ik het risico dat een reactie verkeerd begrepen wordt. Dat overkwam me al, al ben ik niet de persoon die bewust kwetsende of stekelige reacties gaat zetten. Maar dat weet een ander niet.
En dan begin te schrappen en schrappen en schrappen …
Gevoelig reageren? Het ligt niet in mijn aard.
francky spruytte
Bij mij zijn alle reacties welkom zolang het geen haat of vulgaire praat is.
Ik ben niet rap op mijn tenen getrapt, dus kom maar op met die reacties. 🙂
ms
Ik heb soms een zekere schroom om te reageren.
Vertellen de mensen iets persoonlijks, dan vind ik dat ik daar te oppervlakkig op reageer. Staat er iets om te lachen, dan wil ik niet hetzelfde van anderen zeggen. Lees ik iets ontroerend of mooi dan sta ik met mijn mond vol tanden. Dat is in het echte leven ook zo. Dan word ik stil.
Reageer ik, ondanks dat allemaal toch, vind ik die reacties te gekunsteld.
Het is soms niet gemakkelijk om “ik” te zijn.
Anna berg
Het valt allemaal nogal mee. ?
ms
Zoveel te beter. Dat eeuwig twijfelen is ook geen lachertje.
Rob Alberts
In sommige reacties laat ik ets meer van mijn prive leven zien. Ik ben daarin dan veel persoonlijker dan in mijn meer algemene blogposts.
Ach, iedereen heeft zo zijn of haar eigen internetleven.
Stille groet,
ms
Moeilijk om er evenwicht in te vinden.
Bertie
Je plaatst nette reacties hoor, het hoeft niet persoonlijker tenzij je het zelf wilt. Ik ben het met Suske eens.
Eerlijk gezegd lukt echt ‘lief’ doen mij ook niet behalve bij iets heel ergs, oals het bericht van Thérèse die meldde dat ze niet meer beter wordt.
Een blog- en exfb-vriendin.
ms
Wel, dàt is nu juist mijn probleem. Bij iets héél erg weet ik dus niet wat zeggen. Gewoon niet! Dan sla ik dicht omdat niets van wat gezegd kan worden aarde aan de dijk brengt en het allemaal zo wat: “Na regen komt zonneschijn” clichés lijken te worden.
Anderzijds heb je in bij die dingen ook reacties die je balorig maken zoals indertijd toen de grote K hier rond waarde (niet hier in huis zelf) ik als antwoord kreeg dat het zo erg niet was, dat je ervan genas.
En daar begint deze weegschaal dan enorm te twijfelen, want wat bij de ene juist blijkt te zijn is bij een ander dan weer compleet fout. Dus reageer ik bij de grote K meestal niet.
Ook niet als het over zaken gaat waar ik echt niet kan over meepraten en ook maar zo een flutreactie zou kunnen zetten.
Bertie
Dat is lastig, een paar woorden in elkaar zien te knutselen.
Volgens mij weten anderen het ook niet altijd, dat er daarom zo vaak clichés staan.
Botte reacties zijn onaardig, misschien beseft iemand het zelf niet. Leeuwen brullen ook maar wat. ☻
ms
Het probleem is dat je de persoon in kwestie niet kent en niet kan inschatten of je nu meelevend, troostend of een leuning moet zijn.
Bertie
We hoeven toch geen psychologen te zijn.
(Al denken sommigen dat wel van zichzelf.?)
ms
Neen, want met die pseudo’s kom je van de regen in de drop.
Matroos Beek
Ik heb ook al spijt gehad van te persoonlijke onthullingen. Vraag me niet waarom. Gewoon, omdat ik van nature eigenlijk eerder gesloten ben?
Als iemand kanker heeft, dan durf ik wel reageren. Nooit met ‘het komt wel goed of het gaat wel over.’ Wel met ‘ik leef met je mee, ik ben geschrokken, kan ik iets voor je betekenen…’ En dat komt ook recht uit mijn hart. Gepast reageren leerde ik omdat het vaak zo dichtbij kwam en nog steeds komt bij collega’s, twee broers en een zus die nog in behandeling zijn.
Je moet maar denken dat iedere reactie die recht uit je hart komt O.k. is. Botst het eens ipv klinken, dan is dat ook niet zo erg. En niet reageren, niet weten wat te zeggen is ook goed. Je kan ook altijd eerlijk schrijven dat je geen woorden kan vinden, toch?
ms
Meestal is het wel zo dat ik de reactie schrijf maar dan inderdaad begin te schrappen of te wissen en iets heel anders zet.
Dat is dan meestal ook het antwoord dat ik geef als het over de grote K gaat. Dat ik daar geen woorden voor heb.