Het was weer zover. Het zit de laatste tijd weer sterk omhoog te komen: mijn antipathie tegen reporters.

Het viel me namelijk op dat die mensen nu reeds na de aankomst van koereurs meelopen om nog tijdens het uitbollen die micro onder die mensen hun neus te steken. Erger ik me daar aan? Niet echt natuurlijk. Het staat die koereur vrij om die micro terug onder de afzendende neus te duwen.

Wat er wel de deur dicht doet is het feit dat bij ergere dingen, ernstige voorvallen, die reporters er niet voor terugschrikken om bij de familie, buren en/of andere betrokkenen aan de bel te gaan hangen om te interviewen. Dat stoorde mij na het tragisch ongeval van de jonge wielrenner, nu ook weer bij de ontploffing in Wilrijk.

Ik ontplofte zelf zowaar -dit is sterk overdreven- en zei tegen Luc dat, als er ooit iets ergs gebeurde in de buurt, in de familie of ja, met mij, en er hing zo een reporter aan de bel, hij de deur voor hun neus mocht dicht knallen voor mijn part.

Gaan ze nog wat mensen die getroffen zijn dingen laten zeggen die ze zich misschien achteraf beklagen of, zoals ik deze week aanhaalde, een dooddoener van een reactie geven.

Er zijn gewoon te veel reporters.