Zoek
Het gebeurde lang geleden, op de dag dat ik mijn eerste communie deed. Op die dag, nà de kerkdienst, bleek dat ik mij “moest gaan laten zien”.
Dat wou zeggen dat ik op bezoek moest gaan bij vrienden en bekenden van mijn ouders en daar dan geschenken kreeg. En al was ik blij verrast omdat ik geschenken kreeg wist ik toch niet goed wat ik er moest mee aanvangen.
Het is pas jaren later dat ik de aard ervan toch een beetje eigenaardig vond. Want wat waren die geschenkjes? Plaasteren beeldjes die allemaal, zonder uitzondering, religieus getint waren. Ik herinner me wel de suikeren bloemetjes op de taart, die ik niet opat maar jaren in een doosje heb bewaard en die me liever waren dan de dingen zonder uitstraling die mijn moeder ter decoratie op mijn kamer zette.
Ik herinner me de plaasteren madonna die in de loop der jaren begon af te schilferen maar ik herinner me niet wanneer al de andere verdwenen.
Het Kindje Jezus van Praag onder zijn stolpke heb ik wel nog lang gehad al was er dan een stukske uit zijn kanten kraagske, maar al de rest? Was het in een verhuis toen mijn moeder ook grote kuis hield, of gooide ze ze weg of gaf ze ze weg?
Die keer, bij de kerstallentocht bij de kerststal met de hummeltjes, vond ik die figuren iets bekend hebben.
Die twee kindjes bij het kapelleke van toen? Waren dat geen hummeltjes geweest? Ik kan er natuurlijk nooit meer zeker van zijn. Ik weet dat herinneringen vervalst worden door de tijd. Ik weet het.
Ik deed er bijna zeven jaar over maar ik kocht me een poosje terug een hummeltje. Uit wraak!
Uitgelichte afbeelding:stilstaand beeld uit het filmke van Luc- niet gepubliceerd omdat hij dat niet goed genoeg vind.
Anna berg
Ja, inderdaad. We moesten ons gaan laten zien. ?
ms
Aan je smiley te zien vond jij dat ook geweldig prettig om doen …
Bertie
Was dat echt de gewoonte? Iedereen zal dan wel een voorraad beeldjes en plaatjes in huis hebben gehad.
ms
Het was een hele beeldengalerij, dat wel. Vrolijk wakker worden met al die heiligen.
Marry
Wellicht hanteerde men een doorgeefsysteem om niet om te komen in de “rommel” en om kosten te besparen.
ms
Dat denk ik niet. Het waren zo echt van die beeldjes maar dan kindgericht. Die welke je in sommige woonkamers zag staan zagen er wel serieuzer spul uit.
francky spruytte
Ik moest me ook gaan “tonen” zoals met dat hier noemde. Ik kreeg geen beeldjes maar soms wat zakgeld en meestal helemaal niets.
ms
Ik kan me echt niet herinneren dat ik geld zou gekregen hebben. Alhoewel, moest dat zo geweest zijn zou mijn moeder er wel voor gezorgd hebben dat dat op mijn spaarboekske terecht kwam.
elsje
Oh wat een geweldige historie dit. Ik kende het gebruik niet.
ms
Volgens mij bestaat het ook niet meer.
Matroos Beek
Ik was dat al bijna vergeten dat we ons moesten gaan ‘tonen.’ Ik meen mij te herinneren dat ik overal een beetje geld kreeg. Het leek eigenlijk meer op bedelen, nu ik er zo over nadenk…
ms
Voor zover ik begreep hadden de mensen waar je je moest gaan laten zien dat blijkbaar zelf gevraagd. Dat vind ik dan eerder aangeven dat ze iets wilden geven dan dat jij of je ouders vragende partij zouden geweest zijn.
Later moet dat uitgestorven zijn want voor zover ik me herinner hebben mijn broers noch mijn zus dat moeten doen.
Matroos Beek
Ja, dat klopt. Nu komt het weer helemaal naar boven. Ze vroegen je. Dan moest je ook een kaartje geven als herinnering aan je communie. Vervolgens kregen wij altijd geld. Misschien was dat van die postuurkes streekgebonden?
ms
Afgaand op wat je zei over die Omloop van de Slagvelden, ga ik er van uit dat we het over de zelfde streek hebben. Ik deed mijn eerste communie in Lotenhulle.
Maar zoals gezegd, geld kan ik me niet herinneren.
En ja, die eerste communie prentjes, dan had je al zo een blinkend kerkboekske, barstte dat haast uit zijn voegen van al die prentjes van de klasgenootjes.
Matroos Beek
Ik deed mijn communie in wat nu ‘Lievegem’ heet, dat ligt er toch niet zo heel ver van… Misschien weten mijn ‘grote zussen’ daar meer over. Dat ga ik eens vragen aan hen.