“Ik vind dat tof om eens bij ouderen te zitten” zegt ze, op een manier waarop duidelijk op te maken valt dat ze niet bedoelt dat wij ouder zijn dan zij maar dat ze ons wel echt oud vind, waarop ik nogal uitgesproken begin rond te kijken en vraag: “waar zijn die ouderen?”

Ik vind Luc niet oud al zijn zijn haren niet meer zwart. De man die naast mij zat had geen haren meer, maar veel jeugd scheert sowieso het hoofd kaal.

En ik? Ben ik oud? Neen toch. Ik voel me niet oud en de vrouw ’s morgens in de spiegel is niet meer piep, maar ziet er ook niet echt oud uit.

“Wanneer begon je je te ergeren dat je ouder werd” vraagt ze. “Niet” antwoord ik naar waarheid.

Dat gehoorapparaat vind ik niet bepaald grappig, maar dat heeft niks met leeftijd te maken, het zit in mijn genen.

Achteraf pas wist ik dat ik had moeten antwoorden: “Op het ogenblik dat anderen een punt gingen maken van mijn leeftijd”.

Nog eentje die denkt dat haar jeugd haar eigen verdienste is.