Toen ik vele jaren geleden -van een dokter, wegens een lichte vorm van acné- de stempel vette huid opgedrukt kreeg, troostte men me, zeggende dat iemand met een vette huid later geen rimpels kreeg. Dat klopte wel.

Maar toen ergens tijdens de periode dat wij de evenementen deden ik -van een dokter, wegens een lichte vorm van rosacea- de stempel gevoelige huid kreeg -mijn gezicht was er een beetje gecraqueleerd gaan uitzien door de gedurige overgang van koud naar warm- ik meer en meer crèmes -zowel bij de dermatologe als de apotheker- haalde en probeerde, maar hoe slechter het ging.

Tot de dag dat ik niks meer deed, behalve het wassen met lauw water en mijn reinigingsgel. En dat ging best goed.

Tot ik, door het vermageren, rimpels zag verschijnen in mijn kaken en ik ging ingrijpen.

Toen ik -door een dokter, wegens beginnende slechthorendheid- amandelolie kreeg voorgeschreven, die ik dagelijks in mijn oren moest druppelen, haalde ik me bij de apotheker een fles van het goedje. Die ging langer mee dan verwacht met zo twee druppeltjes per avond.

Toen ik las dat amandelolie goed was voor de huid … inderdaad.

Twee dagen …

Tot de avond dat Luc me zei dat mijn gezicht een beetje naar frituurvet rook, ik ’s morgens het gevoel had of mijn hele gezicht afgebrand was, ik de fles amandelolie besnuffelde en het ding bij het KGA zette. Ze rook wat ranzig en was, volgens mij, over datum.

Gelukkig bracht een herstellende crème, die ik zelf kocht nadat de dermatologe beweerde dat die voor mij niets gunstig kon betekenen, soelaas.

Het duurde een wijle vooraleer alles genezen was en ik weer aan de veldslag tegen de rimpels begon te denken.

Weet je, hoe gek het ook mag klinken, ik haalde me een flesje amandelolie bij de Action. Die zijn kleiner dan eentje van de apotheker en het voelt weer aan als een pezzevelleke.

En dat, mijn waarde lezers, is de reden waarom ik heden ten dage liever in de regen ga wandelen dan in de vrieskou.