Vele jaren geleden verzuchtte ik eens: “Laat ze nu toch eens zieke mensen verplichten om thuis te blijven” nadat ik me belabberd voelde omdat ik een verkoudheid of milde weet-ik-veel had opgescheird van een collega die zuchtend en steunend door de burelen liep. Dat die collega dan wel meer zuchtend en steunend door de burelen liep zonder dat er iets op te scheiren was doet hier nu niets ter zake.

De baas vond dat getuigen van werkijver en belangstelling voor de job. Hij kon wel zeggen, hij. Hij die de mensen buiten gooide als hij ze niet meer nodig had. Doet ook niks ter zake.

Het is een gekend fenomeen. Je kan nergens meer gaan of zitten of het lijkt wel een mobiel hondenkot: bassen en hoesten en blaffen en kuchen. Dat doen wij ook … als we het opscheiren, maar dan blijven we thuis.

Het deed me dan ook plezier toen ik, in één van de Corona-artikelen, las dat we in België aan een mentaliteitswijziging toe zijn. In andere landen blijven de mensen dan inderdaad thuis en worden ze wat vies bekeken als ze wél gaan werken. Om deze uitspraak terug te vinden zou ik nu alle Corona-artikelen moeten herlezen … zucht. Daarom een verwijzing naar een opiniestuk in “De Morgen”¹.

Een mens zou verdraaid alle artikels moeten bijhouden en opslaan en catalogeren, want pas achteraf komt het artikel waarbij je inspiratie denkt: “ik had het andere moeten bewaren”.

Dat was toen ik las over een vijftienjarige die door de school naar huis werd gestuurd² en ik dacht: “Eindelijk”. Zou het er toch nog van komen, zou er toch nog enig logisch denken uit de bus komen of gaan we verder in een wereld waarin een overgrote meerderheid zich bij tijd en wijle belabberd moet voelen omdat er zijn die zichzelf een pluim op de hoed willen steken omdat ze zo wilskrachtig zijn.

Ik vind ziek gaan werken geen wilskracht maar egoïsme.

En neen, ik ben meestal niet bij de opscheirders. Daarom ook dat de dokter tegen mij zegt dat ik een griepprik moet krijgen om Luc te beschermen.