Aan ons TV-kijken in deze coronatijden is niet veel veranderd.

Waar Luc nog steeds naar zijn favoriete programma’s kijkt, waaronder sportprogramma’s zonder sport maar met babbelaars, het nieuws dat geen nieuws meer is, … beperk ik me nog steeds tot de dingen die me wel iets zeggen.

Zo kijk ik momenteel nog steeds naar “GR5¹” en wacht nog steeds af of ik het goed ga vinden of niet al begin ik stilaan wel benieuwd te worden naar het vervolg.

Naar “White House Farm²”, waargebeurd maar, zoals vermeld, met enkele aangepaste scenes en namen, kijken we ook. Aangezien ik “A Confession” zo goed vond, had ik er alle hoop op dat dit ook zo zou zijn. Na vier afleveringen weet ik het nog niet.

Er is iets waar ik de vinger niet kan opleggen, al volgen ze dan blijkbaar wél de feiten zoals ze zich -volgens Wikipedia³- voordeden.

Is het het feit dat de innemendheid en geloofwaardigheid, die de dader toch gehad moet hebben, niet genoeg tot uiting komt en de acteur het personage neerzet als een onbetrouwbaar, berekenend iemand – in mijn ogen dan toch?

Of is het cliché “goeie flik, slechte flik” zo overtrokken omdat ze -waarschijnlijk- een heel politiekorps -blijkbaar- in een paar personages moesten gieten?

Of zijn het een paar, nog steeds openstaande, vragen? Zoals gezegd, ik weet het niet.

Verder keken we gisteren en eergisteren telkens naar twee afleveringen -met een rustpauze er tussen natuurlijk- van “Innocent⁴“.

Dat kwam zo omdat die opgenomen stond en we die compleet maar dan ook compleet vergeten waren. Eigenlijk waren we die maar half vergeten: ik helemaal en Luc helemaal niet.

Erna had ik gewoon het voldane gevoel dat ik ook heb als ik een goed boek heb gelezen.

En dan is er, ja, de vreemde eend in de bijt, een Amerikaanse actieserie, genre dat ik meestal vermijd omwille van te veel pief poef paf en ellenlange pfioewioepfioewioe-achervolgingen en machogedrag en opgeblazen kikkers en het oeverloze gezwam van oversten die blijkbaar niks anders te doen hebben en dat allemaal om te verhullen dat er geen verhaal in zit of dat het verhaal zo mager is dat het door de mazen van een visnet kan.

Waarom dan? Ik weet het zelf niet. Voor zover ik weet kwam het door de -zelfs voor mezelf- ongelooflijke reden dat ik niet wist wie Bill Paxton⁵ was.

Dus zette ik me voor de TV en keek naar “Training Day⁶“. Al bij al viel het mee, minder van bovenstaande, losse verhalen maar wel een rode draad -misschien zelfs twee- en tot nu toe zonder de verschrikkelijke scenes die je in die Amerikaanse series zo dikwijls te zien krijgt en waar je nachtmerries van krijgt.

Luc vroeg dan ook, tijdens maar ook na de eerste aflevering: “En?” en eigenaardig genoeg heb ik geantwoord dat we de rest ook -onder voorbehoud- konden bekijken.

Tja, de vraag is nu: “Is het nu zo slecht nog niet? Of heeft Corona mijn smaak aangetast?”