Vorige week dinsdag kwam de mail dat het pakje beschikbaar was in het afhaalpunt.

Natuurlijk is dat een winkel, anders zou het thuis geleverd geweest zijn. En dommeke-ik had daar niet bij stil gestaan, zodoende konden wij er om.

Geen van ons beiden had zin om in de auto te stappen, dat afhaalpunt is 2km van hier en ik wilde te voet en Luc vond dat ook een goed idee.

Veel is daar niet aan natuurlijk: twee kilometer heen, twee kilometer terug. Een paar keer de straat oversteken voor tegenliggende voetgangers en we waren terug thuis.

Alleen … dat smaakte naar meer. Zo eens buitenkomen, het doet wat met een mens.

Het was de laatste dagen rustiger geweest in ons niets en we trokken donderdag de wandelschoenen aan voor 4km. We wisten niet hoeveel schade het lange binnenblijven had veroorzaakt. Het ging wonderwel.

We zouden dagelijks een toerke doen: vrijdag nog één keer 4km en dan weer stilaan meer en meer en … Of we dat niet vervelend zullen gaan vinden hier waar niets te beleven valt, valt nu nog steeds af te wachten.

Wat zagen we vorige vrijdag dan? Bloesems. Nu waren wij in die mate van de wereld dat we echt niet wisten of het nu het begin was of dat het om achterkomers ging …

(Lees verder onder de foto)

Ook wandelden we voorbij een jonge vrouw vergezeld van een roze ukje op een roze fietsje die samen naar de paardjes stonden te kijken. Het ukje vroeg haar mama: “die mensen, hebben die nu mondmaskers?” wat de mama blijkbaar had beaamd. Blijkbaar? Jawel. Ik sukkel momenteel met het hoorapparaat en hoor pakken minder. Zodoende heeft Luc het me verteld.

En dan denk ik aan alle ukken van vroeger die het maar raar, bizar en zelfs verdacht zouden hebben gevonden. Dit kindje echter wordt de generatie die ermee groot wordt en later zal vertellen: “ik heb de coronacrisis mee gemaakt, maar veel weet ik er niet van”.

Enfin, het is te hopen dat het niet zo lang duurt dat zij het als de gewoonste zaak ter wereld gaat zien.