Zoek
Iedereen zal het stukje “Be a Lady they said” van Camille Rainville1+2 wel kennen of er zeker en vast al over gehoord hebben en tenminste gelezen. Indien niet … DOEN.
Sommigen noemen het een gedicht en al vind ik dat het misschien meer impact zou hebben gehad, had het iets compacter geweest … zo is de realiteit. Eerlijker gezegd: zo is de realiteit zoals ik die ervaar.
Commentaren vliegen me om de oren … Een compliment? Wat is dat? In die mate dat ik, bij een sporadisch compliment ongemakkelijk word en me afvraag wat de persoon in kwestie nu weer van mij zou willen. Ik zal het daar later nog wel eens over hebben.
Wat ik me nu dus afvraag is het volgende. Ik had het al over het kleed van lang geleden. Neen, het is niet het kleed van op die foto. Dat felle stamt uit dezelfde periode, maar was niet de bijkomende motivatie om af te vallen. Het felle zat bij de stofjes in de stoffen doos … tot ik het eens wat van naderbij ging bekijken.
Het kleed van lang geleden heeft een zachtere kleur, een erg vrouwelijke uitstraling en een soepelheid om bij weg te dromen. Toen ik het de eerste keer paste, ergens in oktober, curieus geworden door de afvalrace, liet ik het zo fier als een gieter bewonderen en kreeg prompt: “je ziet er doorheen” te horen.
Hetzelfde overkwam me toen ik het aan iemand anders liet zien.
Raar, maar dat had lang geleden blijkbaar niemand gestoord? Ik ging het eens bestuderen. Wel, met het licht achter me zie je lichtjes de vorm van mijn benen.
Zijn we op al die jaren preutser geworden? Of waren mijn jonge benen niet storend? Waarom kunnen badpakken en bikini’s dan wel zonder commentaren?
Ik dacht aan Camille Rainville en overwoog: of ik trek het kleed wél en me de commentaren niet aan, maar mezelf kennende is de lol er dan wel snel af. Of ik koop me voering bij Veritas en maak een onderrok.
Licht en luchtig in de zomer? Vergeet het maar. Maar hoe lang moet die onderrok dan zijn? Net onder mijn knieën zodat ik hem nog voor andere kledij kan gebruiken? Stel dat ze dan nog de vorm van mijn kuiten kunnen zien³.
Het kleed naar een Kringwinkel brengen? Dat kan ik nog steeds niet over mijn hart krijgen.
1 Writings of a furious woman
2 Vertolkt door Cynthia Nixon
3 Deze laatste bedenking hoort bij mijn lichtelijk overdrijvende natuur.
Änna berg
Het is nooit goed. Een gevoel dat velen zullen herkennen. Dank voor de link. Ik kende de tekst niet. Of ik was vergeten dat ik ‘m kende. ?
ms
Graag gedaan.
😉
Bertie
Nee, ik ken Camille Rainville echt niet.
Wat de jurk betreft, de opvattingen zijn toch al langer veel preutser, met fatsoensregels die me aan de ouders doen denken.
Je kunt natuurlijk dapper zijn en je er niets van aantrekken. Maar het blijft een naar idee.
ms
Blijkbaar heb ik er jaren niet bij stil gestaan dat de normen terug preutser werden. Ik liep -meestal- in trainings- en/of cargobroek omdat ik toch nergens naartoe ging en er toch niemand hier kwam.
Dapper ben ik genoeg, ik trek aan wat ik wil, houd me niet aan modevoorschriften, maar de bandjes van je beha laten zien kan nu wél maar een kleed waar je minder in ziet dan wanneer ik een short aantrek dan weer niet.
Snap het maar.
Bertie
Begrepen. ?
ms
?
Bertie
Denk ik. Weet niet zeker. ?
ms
Ik dacht dat ik iets fout had gezegd …
?
Bertie
Nee joh!!! ?
francky
Ik heb geen idee wat de modetrend momenteel is. Draag wat je graag draagt is mijn motto.
ms
Het mijne ook, maar anderen moeten daar geen commentaar op geven. Dat stoort meer dan een zomers stofje.
elsje
Ik ken het werk van Camille niet. Wellicht de moeite waard. En wat betref je mooie jurk…als eenmaal zoiets gezegd is dan blijf je daar toch aan denken en is het draaggenot enigszins bedorven. Tenminste dat is mijn ervaring.
ms
Precies! Jij hebt het dus ook al meegemaakt. Ik vind het zo stekelig, net of je ter plekke op een cactus valt.
Matroos Beek
Sommige mensen zijn zo doorzichtig…
ms
En daar kan voering niks aan verhelpen.
Matroos Beek
Precies ?