Zoek
Nu “Undercover” goed en wel gedaan is, ga ik eens zeggen dat ik daar niet naar gekeken heb.
De eerste reeks zag ik wel, ondanks ik het ook niet echt denderend vond.
De tweede reeks begon al … tja, het ging me tegen en ik denk dat ik bij de tweede aflevering dacht: “an œuf is an œuf”, rechtstond en het hele ding niet meer bekeek en zelfs de paravent tussen mij en de televisie zette.
Waarom? Er was de tijd dat mijn moeder mijn doen en laten controleerde, tot in het absurde. Ergens tijdens het begin van de eerste lockdown schreef ik daarover een concept dat het blog niet haalde. Dat ging zo:
Het hok waarin ik gevangen zat begon aan mijn voeten en eindigde bij mijn kruin, het belette me het groeien.
Ik stond met mijn rug tegen de muur en had geen ademruimte.
De zijwanden beletten elke armslag.
Dat was het gevoel dat ik had in een tijd dat anderen jong waren.
Wat ik ook deed, waar ik het ook deed en hoe ik het ook deed werd aan mijn moeder overgemaakt.
Wat ik ook zei, waar ik het ook zei en hoe ik het ook zei werd aan mijn moeder doorgezegd.
Ouderavonden op school werden drama’s, de jeugdbeweging geen ontsnapping, de leiding werd bevriend met mijn ouders, kwamen wekelijks bij ons thuis en moe en va gingen zelfs als kookouders mee op kamp.
Loslaten was een woord dat niet bestond, maar het was geen bezorgdheid maar controle.
Ik heb altijd gedacht dat het zo hoorde, niet zo strak, als ik mijn jaargenoten bekeek, maar toch.
Maar telkens ik daar later, als volwassene, wat over kwijt wou hadden mijn gesprekspartners het ook moeilijk gehad en wisten ze zwaardere verhalen te vertellen maar zij … zij waren daar tegen in gegaan. Ze deden mijn relaas af als had ik in mijn puberteit niet gerevolteerd. Ik zweeg en bleef zwijgen en duwde het altijd maar weg, altijd opnieuw.
Ik wou het mijn kinderen niet aandoen en liet hen relatief vrij. Het is me ook niet goed bekomen.
…
Die dochter in “Undercover” steigert omdat haar vader haar niet zegt waar hij mee bezig is, trekt zelf op onderzoek uit, gaat zijn gangen na en brengt de hele familie, zijn hele actie én carrière en nog een hele ramsamsam in gevaar en wat doet hij? Hij excuseert zich.
Wat ik daarbij voelde? Moeilijk te verwoorden. Het best te benaderen met: “Awel GVD”. Ik kon enkel nog rechtstaan en wegwezen.
Want, zie je, dat is nu precies het omgekeerde van wat ik heb gekend en dat in een wereld die me de laatste jaren steeds onbegrijpelijker voorkomt.
Matroos Beek
Pfff… Vreselijk dat je in je jonge jaren psychisch werd verstikt.
ms
Ze is dat blijven doen, ook toen ik volwassen was, ook na mijn trouwen en al nam ik het toen niet meer, er bleef altijd wel iets van hangen.
Het storende is dat er momenteel zoveel oorzaken zijn die me daar terug brengen, zoals een controlerende dochter in een dom feuilleton.
Waarschijnlijk te veel tijd om te malen.
francky
Mijn moeder had ook iets verstikkends over haar. Zelfs mijn vader is er niet aan ontsnapt en in mijn ogen aan tenonder gegaan. Ik heb onze zoon ook anders opgevoed, vrij gelaten keuzes te maken en dat begrijpt mijn moeder nog steeds niet ook al is hij ondertussen 26 jaar.
Bertie
Het lijkt me vreselijk om jong te zijn op deze manier, doet me denken aan een (Britse) roman waarin een moeder haar dochter fouilleerde voor en na een avondje stappen.
Het móét wel sporen nalaten op je wezen en ik kan me je weerzin tegen de feuilleton dan ook best voorstellen.
ms
Fouilleren? Niet lijfelijk, wel kleren en handtas.
Maar stappen kwam er niet echt aan te pas. Pas vanaf mijn 18de mocht ik op zaterdag weg vanaf 20u maar om 12u moest ik thuis zijn. En dan énkel bij ons in het dorp.
De zondag voor ik trouwde had ik nagelaten om te vertellen waar ik die namiddag met mijn lief naartoe was gegaan. Ik heb het geweten.
Bertie
Dan ben je volwassen en nog steeds zo gecontroleerd worden…
Klinkt als een dwangmatige handeling.
ms
In een krantje van de ziekenkas las ik eens dat dat soort pesterij, om het woord mishandeling niet te gebruiken, toch niet zo erg was als fysieke mishandeling en heb ik gedacht: “ziede nu wel, aansteller”.
Maar dan was er eens een programma op TV over een vrouw die een wat gelijkaardig verhaal vertelde. Het enige verschil was dat ik niet had mogen studeren en die vrouw was verplicht geweest om iets tegen haar zin te studeren. Dus ook controle.
Het is eigenlijk nooit gestopt. De gevolgen en uitlopers ervan zijn er nog steeds.
Bertie
Het is anders maar net zo erg, temeer door de contacten met kerk en school e.d.
elsje
Als ik je – overigens aangrijpende tekst – lees over je jeugdjaren dan lopen de rillingen mij over de rug. Mijn moeder verhuisde al vroeg naar Spanje, wij gingen verder ons eigen leven leiden en namen graag de zorg over voor onze geweldige maar doodzieke vader tot aan zijn sterven op 60 jarige leeftijd.
Ik heb mijn moeder menigmaal vervloekt om haar ‘moeder op afstand gedrag’ nog steeds respecteer ik haar beslissing. Zij moet zich destijds verstikt gevoeld hebben met 4 dochters en een zieke man.
Als moeder en nu als oma hoop ik het anders te doen en gedaan te hebben