Van tijd tot tijd vinden wij iets op onze berg wat er niet hoort – achteloos weggegooid door voorbijzoevende fietsers? Meestal zijn dat lege blikjes, ooit al eens een keer een gebruikt speciaal bierglas dat van de feestzaal kwam.

Maar toen kwam het masker. Neen, geen mondmasker maar een bruin masker met bomenmotief van een model dat fietsers dragen of bromfietsers onder een helm … of weet ik veel. De zoom was los en er was een sleetplek waar het leek of het had daar het asfalt gekust. Maar moet je het daarom nu op onze berg gooien? Allee …

Feit is, het was een mooi masker en ik vroeg me af, na het wassen natuurlijk, of ik er geen buff kon van maken. Wij dragen dat soort maskers nooit maar Luc keek toch wat bedenkelijk bij mijn voorstel om er een haarband van te maken omdat hij dacht dat het ooit misschien toch eens van pas zou komen. En ja, eigenlijk kwam daar te veel knip- en stikwerk aan te pas en dan wist ik nog niet of het wel mooi zou zitten.

Het bleef zoals het was. Zowel op de naaikamer als in mijn hoofd.

…

Die keer dat we een verdere wandeling inplanden stapten we in de lokale Kilomeet binnen en ik vond twee exemplaren van bovenstaand. Wie weet wat het is, mag het zeggen, want ik weet het niet. Het was bijna het zelfde motief als dat van het masker en ik nam ze mee.

“Wat is het?” vroeg de kassierster. Ik zei dat ik het niet wist, maar om niet helemaal gaga te lijken heb ik haar maar verteld wat mijn bedoeling ermee was.

“Wat is het?” whatsappte ik Zoneke. “Ik denk iets voor de jacht” whatsappte Zoneke terug.

De dingen zijn niet meer. Ik maakte ze los en had twee mooie lange repen. Uitermate geschikt voor het maken van een haarband.

Soms heb je de indruk dat de dingen gewoon in de plooi vallen en dat kleine kwestietjes zichzelf oplossen.