Vorige dinsdag gingen we naar Thor in Genk, 4km. Dat is wel kort maar we kenden de mogelijkheden niet en het weer was ook niet veelbelovend. Het was er op enkele plaatsen ook best modderig.

Zoals ik al zei: “een geslaagde dag”. Wat vergat ik? Na de wandeling, na het even zitten, stond ik op en vlamde de pijn door mijn lies. “Wat was dat?”

Nu ja woensdag was dat weg, gingen we naar de Colruyt, gingen we naar de kleindochters. Ik dacht zelfs niet meer aan het voorval.

Op donderdag was ik de hele dag aan de gang, cakes bakken en een paar meer normale huishoudelijke bezigheden. Luc had wel willen wandelen maar ik had mezelf die cakes beloofd.

Op vrijdag, hop, de stapschoenen in, weg voor een wandeling van 10km die we al langer wilden doen, maar ik ga er niet over uitweiden. Het was niet slecht maar veel te veel tussen de huizen en veel te rechtlijnig.

Na 1km voelde ik de steek in mijn lies. En wat doet een verstandig mens dan? Terugkeren naar de auto? Neen toch. Een verstandig mens denkt: “Het zal wel overgaan”. Tien kilometer heb ik gedacht: “Nog even doorbijten, het zal wel overgaan”. Tot ik thuis het zaakje ging googelen en blauw uitsloeg toen ik las over liespijn en liesbreuk.

Gelukkig is er een dokter in de zaal. Die ging ook aan het googelen en zei: “Weet je nog die slijmbeursontsteking in de schouder?” Natuurlijk weet ik dat nog. Luc had er al twee keer een gehad en ik ook al eens.

Ik werd ineens wat minder blauw, begon het al wat klaarder in te zien. Ik ging aan de slag met de Algipan, nam een Paracetamol en vroeg me af of dat gif niet over tijd kan gaan. Die staan hier namelijk al jaren voor geval van noodzakelijkheid. Want als er nu iets is waar ik anti ben … dan zijn het toch pijnstillers en/of ontstekingsremmers zeker.

Gisterenmorgen voelde ik het nog wat, de echte pijn was weg maar ik ging toch wat voorzichtig zijn.

En als ik geen pijn meer voel … ga ik natuurlijk ineens voor de 25km. Wat dacht je?