Wikken en wegen tot de n-de macht, zo omschreef ik het. Maar het is nu eenmaal iets waar ik moet mee leven en al lach ik het weg met mijn sterrenbeeld en zeg ik: “eeuwige weegschaal”, wat zoveel inhoudt als altijd dubben en eeuwig twijfelen, het is vervelend. Méér dan vervelend zelfs.

Het begon een hele poos geleden, toen ik, wat ontgoocheld, merkte dat ik wel plezier beleefde aan mijn foto’s maar ze toch eigenlijk op bepaalde gebieden niet voldeden.

Ik begon de voor- en nadelen van een ander fototoestel af te wegen. Uiteindelijk kwam ik tot de bevinding dat mijn eigen toestel, ondanks alles, toch maar mijn voorkeur had.

En toen zag ik de lens. Een lens die op haar eentje mijn drie lenzen kon vervangen, die wel zwaarder woog maar wat ik kon negeren omdat ik dan de twee andere niet meer moest meezeulen -de derde zeulde ik sowieso nooit mee, die hoort op een statief- met een zichtbaar beter bereik. Dat moest ik allemaal afwegen tegen mijn aangeleerde ingesteldheid dat ik voor mezelf zoveel geld niet moet uitgeven.

En toen kwam het fiasco met die heup het nog wat moeilijker maken. Wat als … wat als ik niet meer zou kunnen gaan wandelen? Wat als ik enkel en alleen nog maar in een vogelkijkhut kon gaan zitten en wachten tot iets voor die lens wou lopen, vliegen of zwemmen? Moest ik niet afwachten en kijken wat het werd? Vogelkijkhutten vergen namelijk een groter kanon.

De zwaluwen brachten weer evenwicht, zeker daar de heup zienderogen beterde. Luc verwoordde het als: “Ik hoorde in de wandelgangen …”

Maar toen overwoog ik, weeral, of het niet beter zou zijn nog voor de volledige opening van de winkels, toch maar een afspraak te maken. Je weet niet wat de grote sloef gaat doen als er geen limiet meer op het winkelen staat.

Zodoende haalde ik mijn nieuwe speelgoed vorige maandag.

Eigenlijk diende dit log over het winkelen op afspraak te gaan, maar dat ga ik voor morgen bewaren. Ik had het al te uitgebreid over al dat twijfelen dat er geen twijfel aan bestaat dat dit log al lang genoeg is.