Soms zeg ik dat wij geen sociale contacten meer hebben. Dat is zo. Soms zeg ik dat wij geen vrienden meer hebben. Als ik er al heb, dan ken ik ze niet. Maar je weet nooit.

Over verwaterde vriendschappen van vroeger zal iedereen wel iets kunnen vertellen. Over verdwenen vriendschappen na een scheiding zullen er wel meer mensen kunnen meepraten.

Daar wil ik het dus niet over hebben. Wel over het eigenaardige toeval -of lot zo je wil- dat ons te beurt viel en valt.

Over het warme welkom van het dorp had ik het al.

Maar we kenden BuurBoer van hier achter. Telkens we buiten waren, kwam BuurBoer een praatje maken. Hij overleed in 2008 op zijn 50ste aan K.

De buurvrouw van hier schuin over, waar we nu nog af en toe nog eens over de haag een praatje mee maken had ooit een (buurman) echtgenoot waar wij dus hetzelfde mee deden. Hij overleed op zijn 57ste in 2014 aan K.

Ghislaine, een collega die toch iets meer was en waar ik witte bloedcellen voor doneerde, overleed in 2014 aan K.

Een kennis, die wel iets meer was maar die sinds drie jaar niets meer van zich liet horen en niet antwoordde op smsjes, stuurde dit jaar ogenschijnlijk een kerstkaart. Ogenschijnlijk inderdaad want het was een bidprentje.

Over K. zegt men dikwijls dat iedereen er eens mee te maken krijgt. Over Dodebroer vertelde ik al, de drie anderen in de dichte familie vermeldde ik wel maar zei niet wie of welke bloedband we ermee hebben. Het is genoeg geweest.

Toch gaf ik niet op. Ik wou menselijk contact. Ik wou vrienden en probeerde keer op keer … Er was die ene die zei dat Luc de manier waarop ik tegen hem praat niet verdient, er was die welke me volgde naar de WC om te zeggen dat ze niet akkoord ging met Lucs plan om haar man een e-mail te zenden met info want oppervlakkig bij de paar ontmoetingen was meer dan voldoende …

Neen, ik gaf niet op. Ik plande zelfs opnieuw om iets nieuw aan te pakken na de lockdown en beperkingen. Ze krijgen me niet klein.

De buurman van hiernaast, de oude man, ging naar een rusthuis. Het huis werd verkocht. De nieuwe bewoner spraken we één keer en toen kwam Corona. Tijdens de lockdown miste de man een pakje. Als het coronagevaar geweken is denk ik wel dat er een praatje meer in zit.

Waarom ik dat uitgerekend vandaag vertel? Max overleed vandaag 10 jaar geleden aan een hartaderbreuk. Hij was net geen 57. En al tien jaar staat Max in mijn zijkolom. En nog steeds zeggen we: “Max zou nu zus of zo” of Max zou er eens ferm mee gelachen hebben”.

Je kan toch beter niet bevriend zijn met mij/ons. Zeg nu zelf … eerlijk op de man/vrouw mens af… wat een risico loop je dan …