Op mijn vijfde had ik een probleem, in die mate dat de non het aan mijn moeder meldde. En met haar ijver om goed te staan met de nonnen pakte ze het probleem drastisch aan en vroeg het aan de dokter.

Wat was nu zo schrijnend dat ik dreigde geen diploma van het derde kleuterklas te krijgen? Ik kon niet overweg met een schaar. Knippen lukte me niet goed. De non had gezegd dat mijn moeder me thuis meer kon laten oefenen. De dokter zei dat mijn moeder me thuis moest laten oefenen.

Want dat probleem was een gevolg van de koortsstuipen die ik ooit, als negenmaander, had gehad. Dat was “op mijn handen geslagen”. Zo formuleerde hij dat.

“Meer knippen!” zei de dokter. “Neen” zei mijn moeder. Ze beweerde dat ik met een schaar de ogen van mijn broers zou uit steken. De dokter had het wel nog over ronde punten. Maar mijn moeder bleef bij haar eigen punt.

[sarcastische modus aan] In de ogen van mijn moeder was ik blijkbaar wel een echt moordlustig kreng op mijn vijf jaar. [sarcastische modus uit]

In een poging om haar gram te halen sprak ze er over met mijn grootmoeder/haar moeder die haar geen gelijk gaf maar rechtstond en me de schaar in handen gaf. Het ding was toen al oud en net zo roestig als het nu nog is.

Veel belang hechtte ik er toen niet aan, wat weet een kind van de kleine intriges van het leven … Feit is dat ik daarna de draad wat verloren ben. Ik weet wel dat ik toch niet mocht knippen.

Maar ergens in het zesde leerjaar moest ik een schaar hebben en kwam het roestig exemplaar boven water. Had ze het verstopt? Goed opgeborgen? Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat ik die punt heb afgebroken in een poging om van een stoofhoutje een kano te sculpteren. Dat deed ik wel op eigen houtje, mijn moeder zou daar nooit haar fiat voor gegeven hebben.

Gedurende mijn verdere levensloop kwam ik her en der de schaar terug tegen. Net zoals nu, laatst toen ik de boekenkamer ging opruimen. Daar zat ze in de pennenzak bij de potloden en gommen, die ik gebruik om prijzen in boeken te schrijven of een sticker op te plakken.

Maar stickers plakken doe ik niet meer. Ik bedacht een andere nuttige functie waar de schaar meer haar nut kon bewijzen.

Ik kwam de woonplaats binnen met de schaar in de hand en zei tegen Luc: “Wat er ook gebeurt … deze schaar mag nooit weg! Nooit!