Heeft er iemand naar gekeken? “Als je ons kan horen¹” van De Mensen/Les Gens is een vierdelige documentairereeks over dé zaak die 25 jaar geleden ons land op zijn kop heeft gezet.

En al was het 25 jaar geleden dagelijks in het nieuws, wij keken nu ook wel. Er werden dingen verteld die we nooit eerder hoorden, maar toch … er ontbrak iets. Misschien niet aan het programma op zich, maar het kon niet echt de sfeer weergeven van toen: de gruwel, de woede, de geslagenheid, het verdriet, het samenhorigheidsgevoel, …

Of komt het omdat we nu beter weten, dat we dat ongeloof over de immense impact van menselijk kwaad in het kwadraat, dat in die jaren toch relatief nieuw voor ons was, nu niet voelden.

Waarom noem ik geen namen? Zoals eerder al gezegd: ik wil er niet op gevonden worden bij het googelen. Het zou niet goed voelen.

Daarna werd, als reactie de rijkswacht ontbonden, er kwam de “Geïntegreerde politie gestructureerd op 2 niveau’s”. Of het nu beter is? Wie zal dat zeggen. Er wordt nog steeds flink gemord.

Het is wel zo dat er nu intensiever naar vermiste personen wordt gezocht. De “Cel Vermiste Personen” was een gevolg van alles wat toen verkeerd was gegaan. Die cel bestond in september ook 25 jaar waarover er dan ook een documentairereeks gemaakt werd: “De Cel Vermiste Personen²” met Fatma Taspinar.

Dat de cel reden van bestaan heeft wordt bewezen door af en toe een bericht in de krant als een vermist iemand na zoveel jaren wordt geïdentificeerd.

En toch zijn er nog kinderen vermist, die ooit in die periode van 25 jaar geleden verdwenen.

Waarom de realiteit erger is dan fictie? Bij fictie wordt de oplossing je op een dienblad aangeboden.