Op al die tijd dat het mondmasker hier ingeburgerd is, hebben wij dat meer gebruikt dan nodig, veel meer dan verplicht was.

Nu eerlijk gezegd, in veld en wei en bos droegen we het niet, op straat -voor zover dat niet verplicht was- ook niet, als het er niet te druk was.

Sedert het niet meer verplicht werd bleven wij op dezelfde manier doorgaan, behalve bij de patattenboer, daar zette ik het ook niet meer op. Die winkelen namelijk buiten.

Maar! Toch zijn we op dat meer dan anderhalf jaar, met ons twee drie keer dat mondmasker vergeten.

De eerste keer was het in Sunparks, bij het ontbijt. In de ontbijtzaal houd je het op behalve als je zit en eet. Toen Luc nog een bordje bij haalde kwam hij terug. Toen pas zag ik dat hij zijn mondmasker op tafel vergeten was. Hij probeerde dat de dag nadien nog eens, maar ik had hem in de smiezen.

De eerste keer dat we gingen zwemmen, neem ik in het kleedhokje mijn mondmasker af, stop dat in mijn zak en ga zwemmen. Na het zwemmen loop ik -opgelucht en ontspannen- doodgemoedereerd naar de uitgang, de parking over en stap de auto in om tot de conclusie te komen dat het masker nog steeds in mijn zak zit.

De laatste keer waren we al voorbij het brood in de Aldi toen Luc geschrokken de winkelwagen mijn richting uitduwde en zei: “mijn mondmasker! Ik ga dat halen”.

Noemenswaard? Neen toch. En ja toch wel. Want geluk dat wij toch gehad hebben. Tonnen geluk!

Want zie, meestal zie je veel overtredingen en fouten gebeuren en niemand zegt er wat van. Maar als het ons overkomt hebben ze ons in de smiezen.

Het zou er nog aan gemankeerd hebben: de voorstanders van de mondlap op de vingers getikt!