Toen de dokter me zei dat ik artrose had in de heup, kocht ik me dezelfde week een wandelstok in de Kringwinkel, de week daarna nog ene, je kan nooit weten. Die waren alle twee in metaal en opplooibaar.

Een pozeke later vond ik een mooie houten, niet dat klassieke model, maar mooier en ik nam hem mee … voor de geklede dagen.

Dat ik er uiteindelijk vier had, waarvan ik van twee minder goeie/mooie een goeie maakte speelt geen rol. Er zijn er drie. Die gebruikte ik nooit. Ze staan met hun drietjes gezellig in een grondvaas van Duitse makelij.

Toen ik in de eerste dagen over over kleine stukjes schuifelde heb ik een paar keer gedacht … maar neen.

Uiteindelijk ging het geschuifel over in kleine pasjes, in voorzichtige normale passen, in 3km traag stappen tot ik eindelijk weer 12km aan mijn normale tempo aankon.

Is de artrose of wat dan ook nu weg? Bij het wandelen wel, maar soms, als ik recht sta en ga zitten of als ik zit en wil rechtstaan is daar een knakske als van twee tandwielen die in elkaar grijpen maar waarvan bij één een tand ontbreekt. De bijhorende “Ai” ontsnapt me steeds, al is dat meer van het schrikken dan van pijn.

Meestal, als ik naar de wandelstokken kijk, denk ik: “Beter drie wandelstokken te veel, dan ene te weinig”.