Als ik nu toch iets zou moeten schrijven over de storm, dan zou ik precies hetzelfde schrijven als twee jaar geleden.

De ene storm, in dit geval twee waarbij een serieuze, was nog maar net voorbij, de schade was nog niet genoteerd, het puin nog niet geruimd of de gazetten stonden al vol met een een aankondiging van een storm voor zondag en gisteren.

Als ik de weerapp van het KMI bekeek denk ik dat ik toch de voorbije dagen bij dat soort windsnelheden -60km/u- ging wandelen, al ging ik vrijdag al vroeg genoeg, nog vóór Eunice voet aan land zette. Het was serieus winderig.

Ik ging niet, zoals sommigen die wél Eunice trotseerden, wandelen op het strand. Ik bleef weg van strand en kust en ging dus ook niet in een gevaarte van 30m hoog. Wie nu beweert dat ik de schuld bij de slachtoffers leg, dat doe ik niet. Ik verkoos alleen maar om het zélf niet te doen.

Ik bekeek van dag tot dag of en wanneer ik zou gaan wandelen. Zaterdag en zondag stapte ik, volgens de weerapp van het KMI bij snelheden van 55km per uur een toerke rond het blok. Dat was ferme wind op kop.

Op maandag wou ik sowieso thuis blijven, dat was de ideale dag om eens een rustdag in te lassen. Zondag, net na het wandelen, had de artrose gezeurd. Bovendien werd er veel regen voorspeld.

Een regendouche heb ik hierboven ook en die heeft tenminste warm water.

Wat ik me wel beklaag? In de hoge boom, die zichtbaar is door het woonplaatsvenster, zag ik de voorbije week een duif in het nest dat er al zolang zit. Ik wou een foto nemen maar besloot het niet te doen. Ik zou te veel moeten inzoomen.

Nu moet ik niet meer inzoomen. Het nest is weg.

Misschien moet ik in de toekomst gewoon zulke opwellingen als voorbodes beschouwen.