Ooit, lang geleden, leerde mijn moeder me koffie maken.

Eerst moesten de koffiebonen in de koffiemolen. Dat was een houten bak in relatief sierlijke vorm met een draaihendel.

Dank zij die sierlijke vorm kon ik die tussen mijn kinderknietjes knellen anders draaide de molen gewoon mee, zo sterk waren de koffiebonen.

Eens gemalen moest het schuifje uitgekiept worden in de koffiebeuzze. Die bestond uit een ijzeren ring die op de koffiepot paste waarin een linnen beurs hing, die na slijtage werd vervangen door telkens een nieuw zelfgemaakt exemplaar, al vond mijn moeder de -in die tijd opkomende?- jersey beter omdat die het vocht beter doorliet maar die ging dan ook zwaar door hangen.

Maar alvorens aan het water te beginnen moest er eerst ook “bitter’n” bij de gemalen koffie. De hoeveelheid -soeplepel of koffielepel of gewoon eens schudden- weet ik niet meer. Dat gruis kwam uit een pakje waar chicorei op stond.

Ondertussen was het water in de moor wel gekookt en kon het opschenken beginnen. Niet te snel of de koffiebeuzze liep over, niet te traag want dan duurde het te lang.

Later kwam er een elektrische koffiemolen. Daarvan moest wel het plastic deksel tegen gehouden worden, anders vloog het er af. Dat deksel was dan ook al snel gebarsten en werd hersteld met een stuk plakband. Moest er nog chicorei in? Dat weet ik niet meer, al denk ik van wel.

Toen ik trouwde heb ik het bittere bocht naar de vergeethoek verdreven. Chicorei was -zo vertelde men mij- de wortel van het witloof. Of het waar was …

Het stamde uit de oorlog -zo vertelde men mij- en zou tijdens die oorlog ook helemaal als vervanger van koffie hebben gediend.

Nu herinner ik me wel de eigen elektrische koffiemolen, een rode, waarvan het plastic deksel ook vast gehouden moest worden. Die had Ex eens gewonnen bij een loopwedstrijd maar of we die überhaupt hebben gebruikt of maar ineens voor de reeds gemalen koffie kozen is een herinnering die vervlogen is in de tijd.

Feit is dat de percolator toen al snel zijn intrede heeft gedaan. Die hebben we wel jaren gebruikt tot ik op de Nescafé Gold Dessert ben gestuit en dat sedertdien mijn favoriet werd en bleef. Gemakkelijk, lekker en snel klaar.

Ik heb, net voor corona, de oude houten -niet die van mijn moeder- koffiemolen, die ik nog had, op de rommelmarkt verkocht. Ik ben nog altijd erg voor retro maar niet op het vlak van koffie.