We gaan maar efkes door over eten en over herinneringen.

Al eet ik niet zo veel, er over schrijven kan geen kwaad.

In Kringwinkels kijk ik naar de boeken maar niet de kookboeken, behalve die ene keer dat ik een bepaalde zocht en onmiddellijk vond.

Nu, terwijl Luc druk rommelende was waar hij hoopte één of ander schattenelement te vinden, bekeek ik wel de kookboeken. Het leek wel of het boekje me geroepen had …

De herinnering was niet weggestopt, neen, ze was eerder nog in een gesprek aan tafel beland. We hadden crème brûlée als dessert en Querida -een heel klein beetje Spaans zijnde- en ik hadden het over Crema Catalana, die ik kende van vroegere passages in Catalunya. En ik wou dat wel eens maken … maar ik vergat het.

Nu staat het boekje hier. Nu zal ik het niet meer vergeten.

“Das gevaarlijk 🤭😋” wist Querida.