Zoek
In de moderne ging ik naar de schoolbibliotheek tot de dag dat ik er geen boeken meer kreeg want de non had van mijn moeder gehoord dat ik te veel las, niets deed in het huishouden en ook niet studeerde.
Waarom ik, eens getrouwd, niet naar de gemeentelijke bibliotheek ging, ik weet het niet. Maar mijn ex bracht wel boeken mee uit de bibliotheek van zijn werk.
Soms viel dat mee, soms viel dat tegen. Ik heb tijdens mijn bevallingsverlof meerdere boeken van Jef Geeraerts1 gelezen, die me niet echt bevielen maar daarmee kon ik er toch over meespreken.
Er waren er wel meer maar het zijn de bijblijvende die ik me herinner, natuurlijk. Zo was er dat ene boekje dat in die tijd wel af en toe actueel was.
Toen kwam de dag dat de instantie waar mijn ex werkte de deuren sloot, de boeken verkocht aan een bibliotheek en ik me afvroeg of ik daar dan dat ene boekje kon herlezen. Neen. Die bibliotheek had dat boekje niet. Ze hadden enkel de academische werken en antieke boeken in de bibliotheek opgenomen, alle andere waren weg, verkocht of vernietigd.
Dat ene boekje bleef me op de maag liggen. En zo af en toe, als het weer eens actueel werd, had ik het graag herlezen.
Internet kwam, de situatie deed zich voor en ik googelde … op de titel, want de schrijfsters naam herinnerde ik me niet.
Tot vorige maandag, het in mijn oog viel -want dat deed het dus wel, als je voor een enorme Kringwinkelbibliotheek staat en dat ene boekje de aandacht trekt- en ik het met een “aha” gevoel in mijn winkelmandje legde.
Thuis vond ik dan de twee blaadjes van “De Druivelaar” van 1981. De periode zou best wel overeen kunnen komen.
Maar nu heb ik dat boekje en nu kan ik het wel opzoeken. Ik kon het vroeger niet vinden ondanks dat het al minstens twee verschillende Engelstalige titelversies heeft en verfilmd werd.
En ik wist dat allemaal niet omdat ik enkel op een Nederlandstalige titel zonder naam van schrijfster had kunnen googelen.
Waarover het gaat? Over een -een beetje romantisch beschreven- tienerzwangerschap. Eigenlijk ben ik blij dat ik het kon herlezen en ik ga het houden. Anderzijds is het maar gewoon een mooi verhaaltje.
Maar tienerzwangerschappen gaan ze nu ook halvelings afdoen als een hedendaags probleem en er op inspelen. Er is er dan ook veel over te doen en er wordt veel over gepalaberd.
Vroeger werden de meisjes, die daarna niet trouwden, weggefoefeld tussen het behangpapier en de muur en werden de borelingen benoemd met een erg lelijke naam.
Daarom is dna wél een nuttig iets. De mededader van slechte wil komt er niet zomaar meer mee weg.
____________________
1 Jef Geeraerts
petergreyphotography
Wat mooi dat je het boek toch nog gevonden hebt! Zoiets kan in je brein blijven spoken. Hoe was de herlezing? Was het zoals je je het had voorgesteld? Ik wil graag het door mij als knaap zes of zeven keer gelezen en zeer geliefde De Scheepsjongens van Bontekoe herlezen, nu als volwassene. Maar ik durf niet goed. Bang dat het tegenvalt.
ms
Dat hoor/heb je wel meer, dat je iets uit je jeugd ineens niet meer zo geweldig vindt en je afvraagt wat je er in zag, niet enkel boeken maar ook jeugdfeuilletons.
Het boek echter is -en was- een wat romantisch vertelde versie van een toch wel bestaand probleem.
Maar ik las het in een periode dat het me dan niet raakte omdat het indertijd niemand raakte als je een ongeboren kind kwijt raakte.
Ze gingen er toen erg licht over, meer nog, ze vonden dat je blij mocht zijn dat het niet stierf als het geboren was. Dus moest je er maar geen drama van maken en je niet aanstellen.
Dat heeft het boek ook. Het meisje is zwanger, ze trouwen, het kindje wordt geboren maar sterft. En iedereen staat te springen om maar net te doen of het nooit heeft plaatsgehad en het kind er nooit is geweest.
Nu is dat anders, misschien een beetje té anders, maar het is alleszins menselijker dan dat afwijzen van toen.
Het boek ga ik houden al was het maar omdat ik niet weet of ik het binnen tien jaar niet opnieuw wil lezen.
Matroos Beek
Wat leuk dat je het dan toch nog kon vinden. Tienerzwangerschappen waren in die tijd inderdaad heel erg.. hoe men daarmee omging. Dat is het nog steeds, maar ik denk dat ze toch beter worden begeleid en geholpen. Het komt gelukkig ook minder voor.
ms
Er zijn veel vrouwen die daar een trauma aan over hielden. De manier waarop men daar mee was omgegaan.
Bertie
Je hebt het boekje en bewaart het natuurlijk. 🙂
Er loop/liep een programma over tienermoeders op NPO3 waarin de as. moeders begeleiding krijgen van bee-enners. Zo heb ik het begrepen want zelf keek ik niet.
Vroeger scheen het een ramp te zijn
Een enkele lief ouderpaar nam het kindje op in het gezin, later hoorde ik dat dat vaker voorkwam maar ook dat dat een reden had: de eigen vader was de dader.
ms
BN’rs en BV’rs zijn volgens mij niet echt de geschikte personen om kwetsbare jonge moeders te begeleiden.
Ik heb geen weet van ouders die én dochter én kleinkind opnamen.
Ik heb wel weet van het meisje dat zo oud was als ik maar een klas lager zat, die wél met de jongen trouwde en die ik veel later in de buurtwinkel samen tegen kwam met drie kinderen waarvan het ene veel ouder was dan de twee anderen.
Ik heb ook weet van het meisje dat veel te jong was om samen met ons uit te gaan maar het toch deed en die met de vinger gewezen werd want “ze deed HET” wel met haar vriendjes, maar die vriendjes wisselden wel. Toen ze zwanger werd is ze met een rustige knul getrouwd die nooit haar vriendje was of zou geweest zijn, maar die zei dat het hem niet kon schelen. Jaren later waren ze nog samen.
Indertijd kregen ze de stempel “soort” wat nu “marginalen” zou zijn. Maar dat was niet zo. Ze hadden enkel tegenslag gehad.
Ach ja “soort” was je als je vader dronk, je moeder te veel schmink droeg en nog van die zaken waar je eigenlijk niet echt veel aan kon veranderen maar er wel het slachtoffer van was.
En ik heb weet van het meisje uit mijn klas die er op een dag niet meer was omdat ze de avond ervoor door de rijkswacht in de beek betrapt was met haar vader.
Later werkten haar moeder en haar broer in de firma waar ik toen ook werkte. Ik heb nooit gevraagd hoe het nu met haar was. Dat deed je indertijd niet.
Bertie
Het waren de slechtere ideeën van die goede oude tijd.
ms
Waar alles wat niet in hun kraam te pas kwam dood werd gezwegen of gecamoufleerd met nep-oplossingen terwijl het enkel de natuur was die zijn werk deed.
francky
Goed dat men tegenwoordig minder fel van leer trekt in geval van zo’n tienerzwangerschap. Het is geen schande voor de familie meer. Althans dat hoop ik toch.
Leuk dat je dat boek teruggevonden hebt. Ik zou het ook goed bewaren als je daar zo lang naar uitgekeken hebt.
ms
Vroeger rekende men zelfs uit of je lang genoeg getrouwd was vooraleer je eerstgeborene er aan kwam.
Nu hebben ze kinderen die oud genoeg zijn om het huwelijksaanzoek te doen.
Bertie
Meteen raak in de huwelijksnacht heette ‘van de beddeplank af’. 🙂 Dat werd bij een geboorte inderdaad precies uitgerekend.
ms
Achteraf gezien waren dat toch maar zeurpieten.
Wat kon dat hén schelen? Nog een paar die in de hemel een trap lager moesten gaan zitten dan zijzelf? 😂
petergreyphotography
Echt? Van de beddeplank af… Die uitdrukking kende ik nog niet. 🙂
Haba
Tja dat getel en gereken van enkele tantes was bij mij ook het geval. Mijn man en ik waren vrij snel getrouwd , dus velen dachten dat het een ‘motje’ was. Nu was dat niet het geval, maar mijn man kreeg een nieuwe baan, en als hij getrouwd was wanneer hij daar in dienst kwam, zorgde de werkgever voor een woning. Dus wij snel trouwen, want woonruimte was niet dik gezaaid en nu nog niet, maar ik weet niet of tegenwoordig werkgevers nog voor een woning kunnen zorgen. De tantes zijn inmiddels al lang gaan hemelen, maar ze konden gerust zijn, mijn dochter is pas na bijna vier jaar huwelijk geboren, we wilden eerst weten of alles zo samen goed uit zou pakken en ook niet onbelangrijk ik kon als ongehuwde vrouw ook blijven werken. Nu was dat al snel geen regel meer dus het had ook geen problemen gegeven.
ms
Mijn moeder rekende uit dat mijn tante (haar schoonzus) vier dagen te kort kwam.
Ze zei er wel bij dat vier dagen nu niks wou zeggen. Maar ze vertelde het toch maar aan ieder die het horen wilde.