Op dit blog heb ik wel al eerder eens mijn kleine “taalergernisjes” geventileerd –het toplog was niet het eerste- zoals over een medaille bij de sport, die ineens een plak werd (log dat ik voorlopig niet meer terugvind maar het dateerde ergens van voor 2014, dat weet ik dan weer wel nog) of over het spreken in verkleinwoordjes.

De “bittere pil” om te slikken is ook al “zuur”.

Dat een taal evolueert is een gezonde situatie. Er komen woorden bij, andere woorden zijn verouderd en niet meer van toepassing, maar ergens heeft de huidige trend een -volgens mij- wat negatieve impact op de taal.

Mensen eten frietjes, groentjes en vleesje, …. Een moeder -of twee- en/of een vader -of twee-, hebben ze niet meer. Ze hebben een mama -of twee- en/of een papa -of twee- en dat zijn woorden die mijn moeder niet wilde horen, ze vond die geïmporteerd.

En ik beschouwde ze als een aanspreekvorm. Zoneke noemde en noemt me “mama” maar had/heeft het tegen anderen over zijn moeder. Als hij me aansprak met “moeder” … owee. Nog steeds trouwens, als Zoneke me nu moeder noemt ligt er ergens een klemtoon waar hij niet hoeft te liggen. En ja, dat is grappig.

Mensen gaan eerst kindertaal spreken … en daarna hekelen ze de betutteling door de overheid.