In het donkere bos waar we ’s morgens onze auto hadden geparkeerd, op aanwijzen van de mannen van de organisatie met hun vlammende salami¹, was het ’s avonds geen sinecure om vanaf de grote baan de juiste bosweg te vinden die naar onze auto leidde.

Uiteindelijk dank zij mijn oriënteringsvermogen en ook wel een beetje door Lucs opmerkzaamheid, toen ik er 20m naast zat, vonden we hem. Natuurlijk waren we bij de laatsten en ons transportmiddel stond daar zo wat afgezonderd en alleen.

Ik begon mijn zakken leeg te maken, dat moest allemaal terug in de sjakosj. Die had de hele dag mooi braaf in de auto verstopt gezeten en gewacht op onze terugkeer.

Druk bezig met sleutels, secrid, zakdoek, telefoon … voelde ik me ineens -ik zou niet weten hoe ik het gevoel precies moet beschrijven – en draaide me snel om. Op geen twee stappen achter mij stond een man, in het donker en vroeg met donkere stem of hij ons kon helpen. Ik zei: “neen, dank u”. “Goeie avond” wenste hij ons.

Ik stapte in en Luc zei: “Ik had hem ook niet zien of horen komen” en hij voegde eraan toe dat de man toch ook een vlammende salami bij zich had gehad; iemand van de organisatie dus. Maar waarom was die niet aan en had hij dan geen fluo vestje aan gehad?

Al bij al vond ik het goed dat ze controle hielden, al bij al hadden wij goed twee stiekeme gemeneriken kunnen zijn die in de verlaten auto’s aan het inbreken waren, maar er scheelde toch wat aan de manier waarop.

Ik ben niet rap bang, ik was zelfs niet geschrokken, maar de riem van mijn fototoestel had ik toevallig al binnen handbereik, want ja, zolang dat fototoestel op die zetel ligt kan ik niet instappen.