Er was een tijd dat wij in de winter steeds Hasseltse koffie of Irish coffee of Glühwein in een fles in huis hadden. Meestal dronk ik daar een tas van nadat ik, na winterse natte buitenactiviteiten, binnenkwam.

Maar dat is allemaal vele jaren geleden, we kopen dat niet meer.

Maar onderweg van Aalst naar huis voelde ik de klammigheid in mijn jeans, de natte broekspijpen die mijn sokken nat maakten, natte voeten, koude voeten en … voelde ik nu opeens ook een koude rilling op mijn rug? “Rijden we even langs de Colruyt?” vroeg ik. Ik wou zo een fles uit lang vervlogen dagen gaan kopen.

Maar eens van de autosnelweg wou ik liefst zo snel mogelijk thuis zijn, andere warme kleren -zoals een gemoltoneerde trainingsbroek- aantrekken en dacht aan de twee, nooit geopende, flessen: een fles whisky uit Arran en een fles Vodka, die Luc ooit als geschenk kreeg.

De whisky uit Arran staat er al sedert 2014 en ik bedacht dat het toch geen bewaarwhisky was maar drinkwhisky. We hadden die ooit meegebracht omdat sommige eventuele bezoekers wel van een glas whisky konden genieten. We zagen die sommige eventuele bezoekers enkel nog sporadisch en sedert corona niet meer.

Ik haalde de fles uit zijn mooie verpakking, trok de folie van rond de stop en had de kop van de stop afgebroken in mijn hand. De rest van de kurk zag er nogal kruimelig uit en was dat ook. Met een kurkentrekker ging het al helemaal fout en boorde die enkel brokken en brokjes kurk naar boven.

Maar de whisky was voortreffelijk. Deze was/is lekker terwijl ik whisky, die ik vroeger dronk te scherp vond en enkel goed om een in een glas cola te kappen.

Een geluk bij een ongeluk toch. Stel dat we nog enkele jaren op die sommige eventuele bezoekers hadden gewacht, wat had ik dan in die mooie verpakkingsdoos gevonden?

Maar nu is er een ander probleem, een nieuw probleem. Wie gaat nu die fles whisky met die kluts er uit verder uitdrinken? Ik voel me niet geroepen en als ik rondkijk zie ik ook geen gegadigden.