Gezien het weer niet bevorderlijk was voor openluchtuitstappen zou ik me eens even wat binnenshuis gaan bezighouden. Er dienden wat zaken op orde gesteld te worden, zoals een uitpuilende, zij het meegroeibare boekenkast, wat lichter maken.

En meer dan een behoorlijk resultaat later kan ik daar niet veel meer over vertellen, behalve dat ik een pak zelf afgedrukte wandelingen uit de pre-wandelcultuur van de laatste jaren heb weggegooid.

Zodoende ga ik het hier maar even hebben over de nieuwe fietsenstalling in Landen. Nieuw is het idee niet, Suskeblogt deed het me voor. En precies daarom, want daar heb ik als volgt op gereageerd:

Mooi hoor. Ik zie dat ze ook met een verhoogde stalling werken. Wie zou mijn fiets daarin zetten als ik besluit met de fiets naar het station te rijden? Dat vraag ik me nu effenaf af … 🤔

Want dat is nu iets dat ik me een 10 à 14 jaar geleden ook al afvroeg. Toen heben wij bewust vier jaar zonder auto geleefd tot we tot de bevinding kwamen dat het zonder echt niet ging.

In die tijd was er in het station van Landen een fietsenstalling binnen, ook met twee lagen. Er was een kleinere buiten, die wij altijd gebruikten omdat de laagste stalling binnen steeds volzet was en ik die fiets boven mijn force moest heffen. Het lukte toen nog maar het verschot lag op de loer.

En ja, toen vroeg ik me al af wat er zou gebeuren als ik ouder werd, als Luc ouder werd, als we daar zouden staan hakkelen en takkelen met die fietsen.

Het was niet nodig. Toen we, in 2014, hoorden van een stakingsdreiging bij de NMBS net toen wij “Het Kanaal” zouden oversteken en op die manier niet in Calais zouden geraken hadden we, in sneltempo, terug een auto.

Nu las ik dat log van Suskeblogt en ik vroeg me af hoe het ondertussen in Landen gesteld was. Er is een nieuwe fietsenstalling op de plaats gekomen van de oude buitenstalling. Die binnen? Die staat er nog, maar mag niet meer gebruikt worden. De gebouwen werden afgekeurd en de medewerkers van het station van Landen werken nu in daartoe geplaatste containers.

Maar eigenlijk bedacht ik dat men, vermits het mogelijk is om parking te reserveren voor gezinnen met kinderen en gehandicapten eigenlijk een bepaalde ruimte zou kunnen voorzien voor de fietsen van mensen die zo hoog niet kunnen heffen.

Tijd om een kijkje te nemen. Vorige donderdag was een geschikt moment. Veel te vroeg voor onze trein, liepen we de nieuwe fietsenstalling in. Er was een ruimte voor de blauwe e-bikes, maar er waren geen verhoogde plaatsen.

We zijn geen vragende partij, noch voor speciale parkeerplaatsen, noch voor fietsvoorzieningen. Zolang we goed te poot zijn loop ik liever de parking over dan te wroeten om bijna binnen te kunnen rijden.

En die fietsvoorzieningen? Ik weet niet eens of ik me het zwoegen op dit zwaar heuvelachtig stuk land nog wel wil opleggen. Maar dat is zorg voor later.