Op “Dollende donderdag” zat er een school jongelingen op de drukke trein richting Brussel. Eén van hen zat constant te snuiten in zijn zakdoek en Luc had mijn voet aangestoten en met zijn kin richting snotteraar gewezen.

Wij hadden altijd gezegd dat we, op de trein ons mondmasker, dat we altijd bij hebben, zouden opzetten als we het nodig vonden. We hebben het nooit nodig gevonden.

Op zaterdag stond Luc op en zei: “Ik heb een mededeling”. Natuurlijk dat. Hij had een verkoudheid.

Maar die bleef enigszins binnen de perken tot gisterenmorgen. Toen stond hij op, zo bleek als een plattekeis, en zei dat hij zo echt niet naar het afscheid van zijn nonkel kon gaan. Dat vond ik meer dan verschrikkelijk.

Dat ik daarna de hele dag liep te hopen dat ik het niet zou rapen omdat ik vanavond -eindelijk- die afspraak bij KNO heb vind ik dan ook des te erger.

Stom, stommer dan stom, van toch dat mondmasker niet op te zetten in die trein.