We wandelden. Dat doen we wel meer. We gingen, voor de verandering maar eens de Pepijnwandeling doen. Die is 9km lang en passeert langs de Platte tombe, een Gallo-Romeinse grafheuvel.

Dan slaan we zo een verharde veldweg in en we krijgen onmiddellijk achtervolgers: een man met een kleine hond die netjes naast de man dribbelt met zijn korte pootjes. Het is dan ook een doddige ruwharige teckel.

De man, met stevige stap, stapt ons stevig voorbij … zonder hond. Ik kijk om en ja. Ik versta een beetje honds en weet dus dat het beestje bang is van de grote man naast mij. Dat hadden we al meer. Kleine kindjes die bang opkijken en honden die zouden aanvallen van de schrik.

“Hij volgt niet” waarschuw ik de man, die zich omdraait en verbaasd zijn hond bekijkt, die compleet weigerachtig is om ons voorbij te lopen. Na een paar vergeefse aanmaningen lijnt de man de hond dan maar aan.

De korte pootjes dribbelen in overdrive als ze ons passeren en schichtige blikken hangen aan onze schenen.

Eens voorbij maakt de man de lijn terug los, maar nu dribbelen de korte pootjes wel vooruit maar staat het kopke met argwanende blikken op achteruit. Hij vertrouwt het niet.

En dan plots, om zijn ego op te peppen gaat hij efkes de kant opzoeken voor een sanitaire stop inclusief pootje heffen. De man dringt aan om voort te maken, want wij komen er weer aan. En met een air van je-m’en-fou” waggelt hij, in vertraagd tempo, de weg over.

En dan besluit ik dat ik er over wil bloggen en zeg: “Nu neem ik toch een foto” en dat doe ik.

Nu komt er toch, geen kilometer verder, een haas, uit een hol, het pad opgelopen, krijgt ons in het snotje, gaat er als een haas vandoor en gaat ons, wat verder in het grasland, met een air van je-m’en-fou” zitten observeren.

En dan besluit ik dat ik die bij in dat log van die heldhaftige kan vermelden en zeg: “Nu neem ik toch een foto” en dat doe ik.

En toen dacht ik: “Jongens, laat het nu wel wezen, want als we nog zo een rare tegenkomen, wordt mijn titel te lang.