Vele jaren geleden, in 1997, keken we met plezier naar een nieuw Brits feuilleton dat “Midsomer Murders” heette. Na een paar jaartjes werd Inspector Tom Barnaby vervangen door zijn neef Inspector John Barnaby en ik dacht: “Lap, het is om zeep”.

Maar uiteindelijk begon ik de reeks met John Barnaby beter te vinden en bleven we toch maar kijken … tot ze op zeker moment in de ziekte van altijd vervielen en herhaling op herhaling begonnen uit te geven en wij afhaakten.

Nu las ik vorige vrijdag toch dat er een nieuwe reeks begon, de 22ste al, en dat de Britten die zelf nog niet hadden gezien en ik vertelde dat aan Luc, die vrijdagavond zei: “Er is toch niks op TV, toch maar eens kijken”.

En dat deden we. Gaan we nu opnieuw kijken? Ik denk het niet. Ondanks de mooie beelden -die ze ook bij Vera en bij de Brokenwood Mysteries gebruiken om kijkers te lokken- en je niet zo gestresseerd geraakt dat je niet meer kan slapen is het tegendeel eerder waar. Ik vind het slaapverwekkend.

Okee, ze zijn wat gemoderniseerd, de digitale wereld heeft er ook zijn intrede gedaan, maar of dat ook maar iets heeft veranderd aan de complexe moorden, neen zenne. Het is wel anders maar toch eigenlijk het zelfde. Een simpele moord is er ook nooit bij, niet gewoon “PAF” maar wat er daar allemaal komt bij kijken, je zou er verstomd van staan.

En er is in het artikel ook de nodige uitleg waarom het aantal moorden in “Midsomer Murders” toch niet zo heel hoog te noemen is. Dat ga ik niet uit de doeken doen, dat artikel doet dat al¹.