Op maandagavond gaat Luc de olie van de auto nakijken. Dat doet hij zo af en toe, als hij er aan denkt.

En dan komt hij binnen met een gezicht waardoor ik, zonder dat hij iets zegt, al weet dat er problemen zijn. Waarop ik vraag, zonder mijn mond open te doen, wat er scheelt.

“Awel” zegt Luc “ik kan daar nu niet aan doen hé, maar er is een darmke van de auto gebroken”. Dat hij daar niet kan aan doen, dat zegt hij wel meer, ten overvloede, als vreest hij dat ik de schuld in zijn schoenen zou schuiven. Maar welk darmke dat is, dat weet hij niet. Maar er zijn twee losse eindjes.

“Toch geen steenmarter?” vraag ik, als kende ik er iets van. Luc schuddekopt van neen. “Neen” zegt hij “het is niet dat van de koelvloeistof”.

Gisterenmorgen heeft hij de garagist opgebeld, hij mocht langsgaan, zo tegen tienen want er stonden al twee auto’s te wachten.

“Weet je” zeg ik “ik zal ondertussen die pompoen eens onder handen pakken”. Die kolos van een pompoen lag hier al een week, we kregen die van de buurman. Die kweekt ze, maar hij had er wat te veel voor eigen gebruik.

Ik vond dat een verbazend goed idee om daar eindelijk werk van te maken. Het klaarmaken kan wel uitgesteld worden maar ook niet tot in het oneindige.

Ik maakte twee misrekeningen: ten eerste was die kolos moeilijk klein te krijgen en ten tweede heb ik onze garagist onderschat.

Luc was nog maar drie kwartier weg toen ik al een berichtje kreeg dat hij al terug naar huis kwam. En toen had ik die pompoen alleen nog maar een beetje gekieteld.

We zijn hem dan maar met ons twee te lijf gegaan en hebben gisteravond zeven porties pompoensoep in de diepvriezer gestoken en één in de frigo. Die is voor straks.

Oh ja! Wat er mis was met de auto? Het vacuumdarmke van de turbo was gebroken en werd vervangen.