Om één of andere reden trek ik dat aan. Dat zijn dan van die situaties waarvan je niet weet wat je er moet van denken, die ik me uiteindelijk niet aantrek, maar die ik wel aantrek.

Dat gaat dan zo:

Op een erg regenachtige dag, die zo regenachtig is dat ik mijn oude(re) vest, van toen ik een paar tientallen kilo’s meer woog, aantrek omdat ik die graag aantrek maar ook omdat ik die vest ook over mijn fototoestel en mijn sjakosj kan dragen. Zo ruim is die en die heeft erg ruime zakken ook, maar ja oversized is mode blijkbaar en ik laat die sowieso toch open hangen.

Wij lopen een museum binnen en ondanks ik normaal gezien altijd een tijdsslot reserveer, dat nog nooit nodig was, heb ik dat nu niet gedaan omdat we ’s morgens nog niet wisten of we de regen zouden trotseren. Nu hadden we dus wel een tijdsslot nodig, maar we mogen een uur later al -terug- komen. We krijgen onze tickets maar we moeten wel nog bij het binnenlopen onze museumpas laten scannen.

We lopen even bij De Slegte binnen en gaan ergens iets drinken.

Als we terug in het museum komen staat er een hele rij aan te schuiven en staat een andere zaalwachtster de goede gang in het oog te houden. Ze ziet me en komt als gebeten op mij af, begint iets te zeggen over mijn vest waarop ik reageer dat ik die wel in de vestiaire zal hangen maar dat ik eerst aan de kassa wil passeren om die museumpas te laten scannen -eigenlijk wil ik wel zeker zijn dat we nu wél binnen kunnen- en haal mijn hand uit mijn rechter zak waarin ik de tickets vast heb.

Zij komt dichter en ik zie haar handen jeuken, ze kijkt tussen de open ritssluiting door onder mijn jas naar fototoestel en handtas, maar houdt toch maar haar handen thuis.

Dan lijkt het of ze begint te snuffelen, haar neus zit ter hoogte van mijn boezem, op enige afstand weliswaar, en beweegt richting mijn linker zak. Daar heb ik geen hand in zitten en daar zit verder ook niks in.

En dan zeg ik, half geamuseerd en half geambeteerd: “Ge moogt in mijn zak kijken, als ’t dat is dat ge wilt” en daar schrikt ze zelf toch wat van. Ze trekt zich terug en zegt, half vergoelijkend: “Ja, uwe museumpas zult ge wel bij hebben”.

Maar die zit niet in mijn zak, die zit in mijn telefoon. Maar daar heeft dat mens toch geen zaken mee zeker.

En dan vraag ik me af: “Wat is hier nu eigenlijk juist gebeurd? Wat is hier nu aan de hand?”

Want weet je, die hele rij vóór ons, die hadden allemaal hun jas, vest en/of mantel nog aan.