Ergens, op wandel, zagen we een stapel afvalhout liggen, waar een bord bij stond dat het gratis mee te nemen was.

Ik liep door. Luc kwam op een sukkeldrafje achterop gehold en zei: “Daar ligt wel zo een fruitkistje bij”. Ik dacht dat het wel kapot zou zijn. Dat was het … kapot. De planken van de bodem waren gebroken.

We liepen verder en het begon te malen in mijn bovenkamer. Zo een kistje staat wel op een zijkant, die bodem heeft geen belang. Ik heb trouwens al zo een kistje met een andere bodem. Die zat er al in toen ik het kocht. En zo ging dat door.

We zijn na de wandeling met de auto tot aan die houtberg gereden en hebben het kistje meegebracht. Daarna moest het nog afgeschuurd en behandeld worden.

Zodoende zou ik een uitbreiding van mijn boekenkast hebben. Dat zou willen zeggen dat ik weer over twee open ruimtes zou beschikken. Ik heb namelijk ook nog boeken van een bepaalde schrijfster in de dozen voor de boekenmarkt gestopt.

Ondertussen is de bepaalde schrijfster al half tijdelijk vervangen door twee kunstboeken die eigenlijk in een verticaal geplaatste kist zouden moeten staan en is ook het kistje geschuurd maar …

Was me dat een tegenvaller. Het zag er echt uit als “de kist te veel”. Het oogde echt niet mooi meer.

Het kistje staat ergens terzijde, zonder boeken, in afwachting dat ik nog ergens een vrije ruimte vind waar ik een nieuwe constructie zou kunnen beginnen.

Er zijn een paar mogelijkheden, maar dan nog niet voor die twee lijvige kunstboeken.