Het is weer de tijd van het jaar, de tijd van de kerstfilms. Die periode wordt echter van jaar tot jaar langer want nu konden we al in november genieten van zoveel zeemzoete plakkerige romantiek. Of wat ze daar onder verstaan.

En waar de zoetsappigheid vroeger van Halmark kwam is er nu ook Reel One en … De films worden dus aan de lopende band gemaakt en dat zie je er aan.

Kijken wij? We kijken op de manier die ik vroeger al aanhaalde bij het opkuisen van de decoder:

Wij hebben van de periode tussen kerst en nieuwjaar gebruik gemaakt om onze opnames eens wat op te kuisen. We gingen ze af, de films, en als het na een -kort- poosje niet snor zat, dan porde ik hem aan en vroeg: “en?” of hij zei gewoon: “zullen we maar afzetten zeker”. Er zijn er dus best een paar gesneuveld.

Waarom kijken wij daar nu naar als we daar geen fan van zijn? Wel je kan niet geloven hoe ik, hoe wij, kunnen genieten van zo onbelemmerd ongezouten commentaar te geven op wat daar op het scherm gebeurt. We vergeleken onszelf ooit al met Statler en Waldorf en dat komt héél, maar dan héél erg dicht in de buurt.

Vermoedelijk doen we dat omdat we daarbij zo prettig ongebreideld commentaar kunnen geven, Statler en Waldorf achterna, (…)

Er zijn natuurlijk ook kerstfilms die ver over onze commentariërende grenzen gaan, die zetten we vroegtijdig af. Als er daar één of ander personage in rondloopt met een stem als een slijpschijf, zoals Luc dat in heel bloemrijke taal beschreef, dan wil hij niet verder kijken. Lopen de nonsens de spuigaten uit, dan wil ik niet verder kijken.

Maar verder genieten wij van het feit dat wij zo straffeloos en zonder blad voor de mond ons gedacht kunnen zeggen.

Tot Luc eens, in een zelfbeschouwende bui, zei dat het toch maar gemakkijk is/was om zomaar kritiek te geven, dat we beter zelf eens een kerstfilm zouden schrijven. Is dat nu in dovemansoren gevallen?